Om 08:00 staan we met al onze tassen bij de check-out balie van ons hotel in Vegas. Ik betaal nog even de extra onkosten waarna we vervolgens de bagage en boodschappen in de Blauwe Muis laden. De roadtrip door het wilde westen kan beginnen! Tom(tom) en Cruise(control) nemen meteen maar het stuur over terwijl wij de radio een tandje hoger zetten. Met de muziek krijgen we echt een roadtrip gevoel, het zou zo een scene uit de film ‘Roadtrip’ kunnen zijn. Binnen een uur ligt Vegas al ver achter ons, en rijden nu door het ruige land van Nevada.

Met een uiterste precisie brengt Tom ons voor de poorten van Zion National Park. Dit is een van de vele natuurparken in deze streek. We betalen de $25,-  toegangs prijs en rijden relaxt het park in. Halverwege het park parkeren we de auto en nuttigen we een lunch. Het is buiten nog altijd iets van 40 graden en dus besluit Lesley in de auto te blijven. Maar ik ga toch even rondje lopen om io.a. wat foto’s te maken, k bedoel… nu we er toch zijn., why not? Achter me hoor ik iets ritselen. Ik heb het idee dat het me volgt. Maar natuurlijk, elke keer wanneer ik me omdraai is er nergens wat te zien. Ik beeld me in dat het een grote hongerige T-Rex moet zijn die men al jaren over het hoofd heeft gezien, dus ga ik maar snel naar de auto en doe ik alsof er niets aan de hand is. Stiekem let ik op een flesje water en zoek ik naar trillingen (Jurassic Park style)…

Een uurtje rijden later rijden we het park weer uit en geven we het stuur weer terug aan Tom en Cruise terwijl wij relaxt achter over leunen. Overigens hadden we weinig aan Tom want er was maar 1 weg naar onze bestemming Page, en die zijn we dan ook niet uit het oog verloren. Rond een uurtje of 3 komen we aan in het plaatsje Page, maar we willen zo snel mogelijk door naar Antelope Canyon wat niet veel verder ligt. De Antelope Canyons zijn mooie natuur verschijnselen. Gleuven in de grond, uitgesleten door water. Het zou fijn zijn als de zon nog lekker hoog aan de hemel staat, zodat het licht nog ver naar binnen valt. We kunnen de canyons niet meteen vinden, want Tom kent namelijk geen canyons. Hij kent wegen, postcodes en plaatsen maar geen canyons. Gelukkig vinden we het snel genoeg en betalen we de 6 dollar per persoon kostende permit, en vervolgens ook nog eens 20 dollar(!!) per persoon voor een verplichte tour. Oplichters. Er gaan toevallig nog meer Nederlands mee met de tour, dus doen we net alsof we Polen zijn.

Via een smalle spleet in de grond, en met behulp van hier en daar een trappetje, komen we onderaan de canyon. En wat is het verdomde gaaf! Ik blijf een beetje achteraan de groep, zodat ik foto’s kan maken. Al snel ben ik de groep kwijt, maar je kan maar 1 kant op. 150 foto’s later vind ik mijn groepje weer terug en gaan we naar boven. Van die tour heb ik dus ook niet veel mee gekregen… Terwijl we naar boven klauteren verbranden we haast onze armen en benen aan de verhitte stenen. In de canyon zelf is het goed te doen qua temperatuur, voornamelijk schaduw, maar eenmaal in de volle zon is het madness! Niet te doen. Simpelweg dodelijk. We haasten ons dan ook naar onze auto, op dat moment de dichtsbijzijnde airco. Je begint in deze omstandigheden toch wel meer in airco’s te denken. Overlevings tactiek ofzo. “Nog twee-en-een-halve airco en we zijn er”…

We sturen onze Blauwe Muis weer terug de weg op. Voordat we een hotel gaan zoeken willen we eerst nog even langs de HorseShoe Bend. Deze had ik gevonden via Google Earth en ik had al gezien dat het spectaculair moest zijn. We parkeren de auto, en moeten het laatste stuk lopen. We nemen genoeg water mee en beginnen aan de wandeling. Wanneer we boven aan een heuvel komen en zien dat we nog een pokke end moeten lopen haakt Lesley af. Ze wilt het dolgraag zien, maar in deze hitte is het gewoon niet te doen. Ze voelt een zonnesteek al opkomen. Ik neem haar water over en vervolg de reis in mijn uppie. Wanneer ik aankom bij de canyon is het water warm genoeg om er thee van te maken. Ik meen het serieus. Maar het uitzicht is prachtig. Wat kunnen de dingen toch mooi zijn. Ik maak wat foto’s en geniet daarna nog eventjes van het uitzicht. Ik drink een halve fles water en begin aan mijn terugreis. Op een gegeven moment is het water op, en ik voel mijn lippen en mond droog worden. Al snel is de volgende stap dat ik de hoofdpijn voel opkomen. Uitdroging kan zo snel gaan! Gelukkig was het niet super ver meer, en er liepen altijd nog genoeg andere mensen die je eventueel te hulp kunnen schieten, maar het blijft een absurde situatie. Een mens is absoluut niet gemaakt om 45+ graden te doorstaan. (Op het nieuws waren er berichten van kinderen die zich lelijk verbrande aan speeltoestellen die in de zon staan).

Ik plof neer in de Blauwe Muis, die inmiddels lekker koel is omdat Less de airco op vol heeft gezet. Het is tijd om een hotel op te zoeken. We hadden eigenlijk via internet al wat gereserveerd, maar we konden het niet vinden dus boekte we een kamer bij een ander voor eenzelfde prijs. Terwijl ik op de kamer de foto’s naar mijn laptop kopieerde valt Lesley achter me in een diepe coma. Ik was echt super nieuwsgierig hoe de foto’s gelukt waren. We hebben vandaag zulke mooie dingen gezien! In een mislukte poging om Lesley wakker te maken viel ik zelf ook in slaap en kwam de dag wat vroeger dan gepland aan zijn einde.

Dag 2

We worden vroeg wakker, want we vielen ook vroeg in slaap. Toch hoeven we voorlopig nog nergens naar toe want we willen graag de zonsondergang mee maken in de grand canyon, en dat is logischerwijs pas aan het einde van de dag. Ik heb een mail ontvangen van het hotel waar we oorspronkelijk zouden overnachten. Meneer vond dat hij ons moest chargen omdat we niet zijn komen opdagen dus stuur ik hem een mail terug van “Auto pech, moeilijk moeilijk, huilie dit en huilie dat”.

We rijden naar een Danny’s om te ontbijten en oude herinneringen herleven. Back in the day, in 2007, aten we ook regelmatig in deze diner. Na het eten gooide we de Muis weer vol met voedsel bij een Wall-Mart en begonnen we aan onze reis naar the Grand Canyon. Onderweg  stoppen we een paar keer en genieten we van de prachtige natuur.

Aangekomen bij de poorten van de Grand Canyon hoeven we dit keer geen toegang van $25,- te betalen,  want het is een ‘free weekend’ ofzo. Nou, ik snap wel waarom want het weer is bagger! Verderop zien we de wereld vergaan zo donker zijn de wolken. En dat is niet een heel mooi plaatje, je krijgt toch een ander beeld van de canyon op deze manier. Het was nog vroeg, iets van 14:00, en we besluiten maar heel langzaam van de ene naar de andere view point te rijden. Onderweg hervind Lesley haar oude passie tekenen terwijl ik verder in mijn boek lees. Bij een van de stops had ik een weggetje gevonden naar een los-staande rots. Na wat klimmen en klauteren, en wat plekken overgestoken te hebben waar een slippertje slecht voor je gezondheid is, sta ik aan de overkant. Van Lesley mag ik helaas geen meter verder, en opzich logisch ook, want ik heb namelijk nog de auto sleutels.

Ik roep al maanden heel stoer dat ik helemaal naar beneden ga, maar nu ik dan ook eindelijk echt aan het begin van dat pad sta moet ik toch even opnieuw uitleggen wat ik met ‘helemaal naar beneden’ precies bedoel. Toch kriebelt het om een stuk naar beneden te gaan. Met 1.5 liter begin ik maar met lopen. Op ongeveer 1/3 vind ik het wel genoeg. Opzich is helemaal naar beneden lopen goed te doen, en waarschijnlijk redelijk snel ook, maar het is die weg terug omhoog die zo verdomde pittig is. Voordat ik terug naar boven ga geniet ik nog even van het uitzicht en de rust. Het is er perfect stil, en op deze hoogte zijn er ook geen mensen meer. Het heeft iets magisch om er te kunnen staan.

Wanneer ik net in de auto wil gaan zitten zie ik een eekhoorn. Ik stap uit, maar hij zit nu aan de kant van Less, dus ik zeg tegen Less: Een eekhoorn! Wanneer ze deur open doet schiet ie onder de auto, volgens mij, dus ik kijk onder de auto en zie hem verdomme UIT de auto komen. De sneaky little basterd! Het knaapje zal wel op zoek zijn naar eten, dus we gooien wat pinda’s naar hem toe. Hij is helemaal niet bang, dus we laten hem gewoon uit onze hand eten. Altijd leuk, ‘wilde’ beesten voeren.

We wilde eigenlijk tot zonsondergang blijven, maar die gaan we met deze bewolking toch niet meer zien. We stellen Tom in op Vegas. Wat?! Nog 6 uur rijden? F*CK! Foutje. Even rekenen: Het is nu 18:45, we moeten de auto terug brengen om 23:00, en onze bus gaan om 01:35 maar we moeten een uur eerder aanwezig zijn, en het ligt aan de andere kant van het vliegveld! Estimated time of arrival bij de rentel-car drop-off: 0:45. Shit! GAS! Snel rijden we het park uit, en scheuren we links en rechts langs de campers. We rijden overal zeker 10 tot 20 mijl te hard, en hopen dat de politie er eventjes niet is. Gelukkig stelt Tom zich een beetje bij en de time of arrival zakt naar 0:30, 0:10, 23:45 om uiteindelijk om 23:06 aan te komen bij AVIS om de auto te droppen. We nemen snel de shuttle naar het vliegveld, en vanaf het vliegveld een shuttle naar de Greyhound bus terminal. Om 0:35 komen we aan, en we hebben het allemaal gered 🙂