rick op reis

Vandaag was geweldig. Een van de betere dagen. Het is helaas gewoon zo dat de regen het land een stukje minder mooi maakt. Het is een stuk grauwer en triester. Maar wanneer het helder is, en het zonnetje dan eindelijk lekker schijnt dan is het een paradijs op aarde. De ene indruk na de andere.

Dag 41, maandag 17 augustus 2009

De dag begint bewolkt. We transformeren de camper weer naar ‘driving-mode’ en sturen hem de weg op. De irritaties van gisteren zijn gelukkig helemaal verdwenen. We rijden terug naar het centrum van Dunedin waar we de auto parkeren. Vanaf daar lopen we naar de Cadbury chocolade fabriek. Cadbury is een bekende Engelse chocobouwer. Ik kende het niet.

Binnen voelen we ons als 1 van gelukkigen die de Willie Wonka fabriek bezoeken mag. Met zoveel chocola om je heen kan de dag haast niet beter beginnen! We kopen twee tickets voor de rondleiding van 10:00. Om de tijd te vullen eten we als ontbijt een chocoreep, daarna lopen we door het museum gedeelte waar van alles uitgelegd wordt over de geschiedenis van chocola en Cadbury.

Om 10:00 begint de tour en worden we voorgesteld aan onze guide. Een 80 jarige, te blije, vrouw ingepakt in een paars overal (de kleur van Cadbury). Ieder verteld waar hij of zij vandaan komt en daarna krijgen we een kort filmpje te zien. Ook krijgen we haarnetjes en mondkapjes voor de heren met baarden… blijkbaar val ik onder de categorie baard.

Een rondleiding door een fabriek is altijd cool en indrukwekkend. Het werkt altijd zo vernuftig met allemaal bewegende dingen, pijpleidingen, en geluiden. Naast de lopende banden zitten mensen die het werk doen waarvan jij hoopt het nooit te hoeven doen. De hele dag choco-repen recht leggen kan moeilijk een carrière keuze zijn geweest… We zien om ons heen gesmolten chocolade en de paaseieren schieten links en rechts voorbij. Als de techniek je niet boeit dan krijg je in ieder geval wel zin in chocola! Alleen al van de geur! Verder krijg je nog te zien hoe de repen worden ingepakt en waar ze allemaal worden opgeslagen. De tour sluit af met een chocolade waterval. Altijd leuk!

Voordat we weer naar buiten gaan moeten we eerst wat chocola kopen voor onderweg. Wanneer we dat gedaan hebben gaan we weer terug naar de camper, en op naar de volgende bestemming: Lake Tekapo.

Wanneer we de Highway 83 opdraaien verruilen we de kust voor het binnenland. Langzaamaan beginnen de wolken weg te trekken en rechts van ons zien we een paar mooie meren met wittig-blauw water. We doen een kleine detour om langs een dam te rijden. Bij Obamarama (funny) gaan we richting Twizel (ook funny…) en klimmen we gestaag hoger en hoger.

Voorbij Twizel ligt het grote meer van Pukaki en het uitzicht is geweldig. Het zonnetje schijnt lekker, en het water komt aardig in de buurt van een spiegel. De bergen met sneeuwtoppen worden prachtig weerspiegeld in het water. Helaas is de batterij van mijn camera leeg en kon ik er geen fotos van maken. Erg zonde want het was 1 van de mooiste dingen die we tot nu gezien hebben.

Wanneer we aankomen in het plaatsje Tekapo, wat ligt aan Lake Tekapo, hebben we er alweer een heleboel kilometers erop zitten. We hebben in de afgelopen anderhalve week al meer dan 3.000 kilometer gereden.

We zijn naar Tekapo gereden speciaal voor het observatory van Mt. John. Daar worden nachtelijke tours georganiseerd waarbij je naar de sterren kan staren en door grote telescopen kan kijken. Mt. John verkeerd in een bijzondere positie, want bijna nergens anders op het zuidelijk halfrond is de hemel zo helder en zijn er zoveel wolk-loze dagen als hier. Ook is hier gelukkig weinig licht vervuiling, een belangrijke factor.

Bij de office van Earth & Sky (de organisatie) boeken we de tour voor vanavond en we laten ons om 19:45 ophalen bij het Holiday Park waar we zullen verblijven. We hebben er erg zin in!

Nog helemaal in de ban van de hot pools bij Franz Jozef zijn we meteen verkocht wanneer we een reclame bord zien van de locale hot pools. Nadat we geboekt hebben bij Earth & Sky pluggen we onze camper in op het Holiday Park en pakken we onze zwemkleding om meteen in de pools te springen. We relaxen ruim twee en half uur in de verschillende baden (36, 38 en 40 graden respectievelijk).

Met verschrompelde vingers moeten we ons in het pikkedonker haasten om de pick-up naar Mt. John niet te missen. Tussendoor proppen we er nog snel een boterham met pindakaas in en ontmoeten we twee andere mensen die we al eerder tegen kwamen in Te Anau.

We betalen elke 37,50 EU voor de tour en laten ons afzetten boven op de berg. De bus zit helemaal vol. Het laatste stukje moet er zonder koplampen gereden worden, dus zigzaggen we in de zwarte nacht de heuvel op.

De tour begint met wat instructies. We mogen geen flits gebruiken en krijgen warme jassen gemaakt door mongolen, uit Mongolië. De guides zijn energiek en grappig. Ze beginnen met wat algemene feitjes, zoals dat astrologen meten in lichtjaren en niet in kilometers. Een lichtjaar is de afstand dat het licht aflegt in een jaar. Licht gaat met 300.000 kilometer per seconden, doe dit keer 60, keer 60, keer 24, keer 365 en je hebt het aantal kilometers wat een lichtjaar inhoudt. Te veel.

De sterren zijn fantastisch, en schitterend. Zoveel sterren hebben we nog nooit gezien. Na het algemene praatje wordt de groep opgedeeld en gaan Less en ik door de grote telescoop kijken. We zien Jupiter en vier van zijn manen en ook heel veel sterren. Het is echt fascinerend. Het is allemaal erg persoonlijk en we stellen een paar vragen. Ik leer dat de universitaire studenten van Japan en New Zealand hier dagelijks zoeken naar planeten buiten onze eigen ster. Dat schijnt altijd nog erg moeilijk te zien te zijn.

Opvallend is het ontbreken van de Maan. De aankomende 7 dagen laat hij zich amper zien. Pas in de vroege uurtjes komt hij net even boven. Goed voor ons, want met de Maan in de hemel zie al 90% minder van de sterren.

Wat we zien als we naar de sterren kijken is eigenlijk het verleden. Het licht wat we nu zien van een ster is vaak al honderduizende jaren oud. Kans is dat die ster al lang niet meer bestaat.

Er is ook een kerel die je helpt bij het maken van fotos van de sterren. Hij heeft een stoer statief dat mee draait met de hemel. Het is nogal een technisch verhaal, maar als je een foto van de sterren wilt maken moet je een lange sluitertijd hebben. Wat er dan gebeurd is dat de sterren strepen worden omdat de aarde om zijn as draait. Deze kerel heeft een statief die dus mee draait. Nice.

De twee uur vliegen voorbij, en voordat we het weten moeten we de mongolen jassen weer terug geven en worden we weer in het busje gepropt.

Voordat we gaan slapen probeer ik Lesley nog uit te leggen dat onze zon een ster is en dat de aarde om de zon draait, en de maan weer om de aarde, maar het is een verloren missie. Met alle sterren in onze gedachten vallen we niet veel later in slaap.

Dag 41, dinsdag 18 augustus 2009

Kansloos. Maandag de 18e van augustus mogen we vergeten. We staan op in de regen. De prachtige bergen zijn ingeruild voor laaghangende mist en al het mooie van gisteren is verdwenen. Onze kleine hoop om misschien vandaag alsnog een heli-hike te doen is meteen vervlogen.

We hebben nog een dagje over, en we besluiten om op voor de fun richting Mt. Hutt te rijden. Je weet nooit wat je onderweg tegen kan komen…

Het blijft uiteindelijk een lange dag op de weg in de regen. Het enige noemenswaardige wat er gebeurde is dat ik mijn eerste road-kill heb gemaakt. Een hulpeloos vogeltje wat ‘splat!’ deed op de vooruit. Ze zeggen dat het na de eerste keer makkelijker wordt… we zullen zien.