We landen vroeg op Raiatea. Het weer zit mee want het zonnetje schijnt lekker en er zijn geen wolken te zien. We staan met onze tassen voor de terminal om erachter te komen dat er geen makkelijke manier is om bij ons pension te komen. Achteraf hadden we alleen maar even hoeven te bellen, maar voor nu was de enige oplossing een prijzige taxi. We betalen 18 euro voor een ritje van nog geen 10 minuten. Easy money voor meneer de Taxi.

Bij ons pension, Pension Tepua, kunnen we meteen in de kamer. Dat is altijd fijn. Eerst krijgen we een ruime bungalow, maar als we de prijs vergelijken met wat we afgesproken hebben constateren we enige discrepantie. Een verschil van 42 euro per nacht. We blijken een duurdere kamer te hebben gekregen. Gelukkig is het mogelijk om te verhuizen naar een goedkopere kamer. Deze kamer heeft geen eigen toilet en douche maar voor 60 euro per nacht is dat het beste wat je hier krijgt.

Raiatea zelf heeft geen mooie witte bounty stranden zoals de vele andere eilanden dat wel hebben, maar het eiland is daarin tegen erg tropisch. Daarnaast is het de op 1 na grootste eiland van Frans Polynesië. Er is 1 rondweg die slingerend een lengte van 100 kilometer heeft. Ze zijn hier niet, zoals de kleinere eilanden, afhankelijk van toerisme maar eerder van landbouw en federale instanties. Naast Raiatea ligt Tahaa, ook wel bekend als Vanilla Island. Dit is een iets kleiner eiland waar veel vanille verbouwd word. Om Tahaa en Raiatea liggen een aantal kleine motu’s. Een motu is een klein eilandje die op de rand van een lagoon is ontstaan. Dit zijn die typische kleine tropische paradijsjes waar Frans Polynesie zo bekend om staat. Een plukje palmbomen omringd door magisch blauw water.

Het is tijd voor wat actie. Vier kilometer verder op begint een wandeling de jungle in. Hopelijk krijgen we een paar mooie watervallen te zien. Uiteraard verkijken we ons er meteen al op hoe ver 4 kilometer lopen eigenlijk is. Drie kwartier later staan we bezweet en uitgeput aan het begin van de weg omhoog. Dat belooft wat. De Lonely Planet waarschuwde al voor onduidelijkheid, en het boek heeft gelijk. Gelukkig stopt er een local om ons een stukje verder te wijzen, en later kwamen we andere wandelaars tegen die ons konden vertellen dat we helemaal verkeerd gingen.

Nadat we 1,5 kilometer in de brandende zon via een landweggetje omhoog hadden gelopen kwamen we aan bij een slap riviertje. Inmiddels had Less al flinke kopfschmerzen en zag ze de lol er al lang niet meer van in. Vanaf hier begon de offroad tour pas. Via wat keien komenwe aan de overkant van de stroomversnelling (wat overigens volgens de Lonely Planet waterval nummero 1 moest zijn). We volgen een pad door de jungle die ons na een paar honderd meter bij een tweede stroomversnelling brengt (volgens de Lonely Planet waterval nummero 2). Vanaf hier wordt het pad wat onduidelijker. We klauteren langs de rivier omhoog en steken het af en toe over. Het pad begint wel zo vaag te worden dat we twijfelen om nog verder te gaan. Zodadelijk begint het te regenen en vinden we de weg nooit meer terug. Het zou een klassiek verhaal kunnen worden van twee toeristen die nooit meer gevonden zijn na een wandeling in de jungle. Een travel guide voorbeeld misschien. Hoewel we nog geen waterval hebben gezien willen we geen domme risico’s nemen. Less was haar drive al heel wat kilometers geleden kwijt geraakt en ik wil de rest de wereld ook nog wel graag zien. Time to go back dus. De weg terug is minstens zo vermoeiend als heen. Bij elke bocht hopen we op ons pension. We verlangen wanhopig naar een blikje cola, maar de supermarkt onderweg is gesloten! Lesley’s nieuwe All-Stars zijn killing en de laatste kilometer moet op de sokken.

Terug in het pension zijn we uitgeschakeld voor de rest van de dag. Het enige wat we nog doen is een beetje internetten en lezen. ’s Avonds bestellen we pizza en leren we Christopher en Joe aan de bar kennen. Joe is de eigenaar en een super gezellige kerel. Christopher is een bekende hier maar woont eigenlijk op een klein eilandje ergens in de oceaan. Hij kan geen Engels dus moet alles via Joe vertaald worden. Hij heeft net een boot gekocht maar hij is zijn anker verloren tijdens slecht weer. Of we willen helpen het anker op de duiken. Sure. “I’m on a boat” all over again baby! We spreken morgen ochtend vroeg af.

Dag 2

Om 8 uur staan we klaar, maar Christopher meld dat er slecht weer op komst is. Hij heeft gelijk, nog geen uur later komt alles naar beneden. Damn… dan maar wachten. Films, Games, Internet en boeken moeten ons dan maar vermaken.

In de middag klaart het een beetje op, maar de dreigende wolken blijven binnen het zicht. We huren twee fietsen en rijden naar de stad. Daar kopen we een ontbijt/lunch en avond eten. Visticks. In het dorp komen we Christopher nog tegen maar hij heeft weinig hoop voor vandaag. Op de weg terug worden we nog geraakt door een regen bui en daarmee is de dag officieel onbruikbaar verklaart.

’s Avonds proberen we de visticks klaar te maken in de vieze keuken. Het is geen succes maar het vult alsnog wel. Daarna schuiven we aan in de bar. We maken met Joe een plan voor morgen en overmorgen en leren een vriendin van Christopher kennen. Een tahitaanse. We leren dat het gebruik van wiet hier ook heel normaal is, maar niet legaal. Het schijnt hier goed te groeien en sterk spul te zijn. We leren ook nog een franse familie kennen die hier een jaar lang verblijft. Al met al een sociale avond met veel lol.

Dag 3

Vroeg op want Joe brengt ons zo naar de haven. Vandaag gaan we een tour doen die de hele dag duurt. 80 euro per persoon. Shit ain’t cheap around here. Ontbijt slaan we maar over.

In de haven leren we Bruno kennen. Een wat oudere fransman die redelijk engels spreekt. Bruno geeft de tour. Samen met een Canadees-Arabisch meisje die verloofd is met een Tahitaan zijn wij de enige vandaag. De tour gaat rondom het eiland Tahaa en onderweg stoppen we bij een Pearl Farm, een Vanilla Farm, hebben we een lunch op een motu, krijgen we wat tropische vissen te zien en eindigen we met een duik in de coral garden.

Het is fascinerend om te zien hoe parels worden gemaakt. Men zoekt een oester, snijdt er wat stukken uit voor de juiste kleur, stopt er een balletje van schelp in en gooit hem vervolgens terug in het water. Wat maanden later kijk je of de oester het balletje schelp geaccepteerd heeft en of het een mooie parel maakt. Zo ja laat je hem nog even een paar maanden weken en anders weg ermee. Na 18 maanden halen ze de parel eruit. Vervolgens zijn er allemaal categorieën waartoe een parel kan behoren. Grote, kwaliteit en vorm bepalen uiteindelijk de prijs. Onze Arabische metgezel koopt een parel van 1000 dollar. Een black pearl is dus niet zozeer een zwarte parel, maar een parel met kleur. Er bestaan ook natuurlijke parels. Dat zal dan gebeuren door een korrel zand wat terecht is gekomen in de oester, maar de kans is nihil dat je die zal tegen komen.

Vanilla won’t come easy. Het kost 2 jaar voordat de orchidee die verantwoordelijk is voor de vanille-boon bloemen geeft. De bloem moet je dan nog bezwangeren wil hij vanille bonen maken. Wanneer de bonen geplukt worden moeten ze eerst in allerlei vormen worden gedroogd. Aan het einde van ’t hele droog traject moet elke boon 1 keer per dag gemasseerd worden. Pas dan komt de sterke vanille geur vrij. Het is een triest lang proces, maar de geur is verrukkelijk. Verreweg de meeste vanille komt uit Madagaskar, maar het is een heel ander soort vanille. De tahitaanse vanille is de hoogste kwaliteit vanille dat er is. De sterkste in zijn soort. Dit is een uitstekende plek voor wat souvenirs. U mag onderling uitmaken wie recht heeft op wat lekkere vanille ;).

De lunch is op een motu (klein eiland). Ze hebben daar ook wat wilde vissen gevangen zoals roggen, haaien en zelfs een schildpad. Ook levende rare schelpen en een stonefish. Bruno, onze gids, laat ons van alles zien waaronder ook een Blowfish. Het kreng blaast zich op als hij in gevaar is, en het ziet er super funny uit.

Daarna varen we om het eiland en stoppen we bij de Coral Garden. Ik heb weinig vertrouwen in de hoeveelheid vis wat hier rond zwemt dus ik chill een beetje op de boot. Later hoor ik dat het koraal mooi was, maar dat er geen vis te zien was. Ondertussen komen er wat lichte buien over. We hebben beter weer gezien in Frans Polynesië.

Rond half zeven zet Bruno ons weer af bij ons pension. Morgen hebben we nog een halve dag en we hoopte op een auto. Maar Joe weet ons te melden dat we de gereserveerde auto niet kunnen krijgen. Bummer. Een scooter is te langzaam om wat van het eiland te zien, en het weer is ook een risico. We kijken het morgen maar even aan.

Dag 4

Ons plan om een auto te huren is niet meer, dus we hebben geen reden om ons te haasten. We hebben nog een uur internetten te goed op onze kaart dus dat gaan we nog even doen. Het weer is verraderlijk. Het kan van alles worden. Regen of zonneschijn. Ik doe wat dingen voor school terwijl Lesley een Nederlands boek vind in de kast. Ooit eens achter gelaten door een andere Nederlander.

Om 14:00 brengt Joe ons samen met een paar andere naar het Vliegveld. We schudden hem de hand en bedanken hem voor zijn hulp. We beloven hem een kaartje uit Nederland voor op z’n bar. We checken in en wachten op het vliegtuig.