Gisteren hebben we op de valreep nog een ritje naar het vliegveld bemachtigd. We hadden er niet bij stil gestaan dat het vandaag zondag is, en dat dan alles op z’n gat ligt. Gelukkig hoeven we bij deze vluchten niet 3 uur van te voren aanwezig te zijn, een kwartiertje is meer dan voldoende. We hoeven op het vliegveld dan ook niet al te lang te wachten. Terwijl we wachten ontmoeten we zowaar andere Nederlanders. Even wat ervaringen uitwisselen.

We stappen weer op hetzelfde kleine vliegtuig als waarmee we hier zijn gekomen. We vliegen eerst weer terug naar Tahiti waar we moeten overstappen. Het waait pittig en we hebben nog nooit zulke erge turbulentie gehad. We voelen het vliegtuig wel een paar meter vallen en we schieten bijna uit onze stoelen. Regelmatig vliegt de kist helemaal scheef, maar gelukkig kon het niet langer dan 10 minuten duren. We landen gewoon veilig zoals het moet. Kleine vliegtuigen zijn nou eenmaal wat gevoeliger voor sterke wind.

We zeggen de Nederlanders gedag, maar een paar minuten later staan we weer in dezelfde rij om in te checken. Nevermind then… We proberen hier nog geld te pinnen, maar de automaat is buiten werking. Hoe komen we hier in gods naam aan geld?

Het vliegtuig naar Huahine is een stuk groter. Er kunnen wel 60 mensen in. Het is ongeveer 35 minuten vliegen, erg ver is het allemaal niet.

Nadat we geland zijn wachten we op onze bagage. Duurt allemaal niet lang hier. We hebben nog niet gekeken hoe we vanaf hier bij het hotel komen. In de Lonely Planet lezen we dat we hier niet hoeven te rekenen op openbaar vervoer. Huahine is een erg simpel eiland. Het heeft maar twee tankstations (naast elkaar…) en 1 ‘grote’ stad. Gelukkig zien we iemand staan met een bordje van ons hotel. We lopen er heen en onze namen staan zowaar op de lijst. We gooien de bagage in de bus en tot onze verbazing stappen de andere Nederlanders ook in. Kleine wereld. Het zijn aardige mensen die hun 25 jaar getrouwdheid hier vieren samen met hun zoon. Ze hebben al aardig wat gezien van de wereld.

Het is ongeveer 40 minuten rijden naar ons hotel. Onderweg zien we al dat dit eiland nog mooier is als Moorea, het vorige eiland. Zo tropisch, en zeker minder druk. Hoewel Moorea ook niet super druk was. De Lonely Planet waarschuwde erg voor de drukte op Moorea, maar het viel reuze mee. Huahine is redelijk verborgen gebleven voor tourisme. Er is hier maar 1 resort en daar is de bevolking niet erg blij mee. Ze willen dit gewoon houden zoals het is. En groot gelijk hebben ze. Het weer word in ieder geval met de dag beter.

We checken in en we krijgen een hele tour over het terrein. Wanneer ze onze kamer laat zien geeft ze ons een veel grotere kamer dan dat we geboekt hadden. Deze kamer was toch niet geboekt, verteld ze, en dan hebben jullie gewoon een eigen douche. De kamer was huge. Het was eigenlijk een klein huisje. Sterker nog, ik weet zeker dat sommige van mijn mede studenten in Amsterdam een kleinere woonruimte hebben. Een woonkamer en twee slaapkamers, waarvan eentje op de tweede verdieping. Dat hadden we zeker niet verwacht. Het begin is in ieder geval goed.

We komen even bij op de kamer en nemen daarna een kijkje op het strand. Ziet er goed uit hier! Een mooi wit strand. Beetje smal, maar het gaat wel passen. We lunchen wat in het restaurant terwijl we ondertussen besluiten wat we willen doen hier op het eiland. Na wat informeren besluiten we morgen een scooter te huren en het eiland te verkennen. Voor vandaag houden we het simpel. Het is zondag dus alles is ook gesloten. We lopen gewoon een stukje de weg af.

Het is verdomme warm geworden. De hemel is helemaal blauw en het begint nu pas echt op een paradijs te lijken. Links en rechts van de weg staan palmbomen en andere tropische planten. Op sommige plekken kan je ze van de weg zo het water in springen. Er lopen in Frans Polynesie veel zwerfhonden. Hier ook. Dat is wel wat minder.

Na een tijdje lopen komen we onze Nederlandse broeders weer tegen. Ze vertellen dat er verderop geen winkeltjes zijn die vandaag open zijn dus besluiten we maar om met ze terug te lopen. Onderweg praten we over reizen, en helaas hebben deze mensen al iets meer van de wereld gezien dan wij. Dus we luisteren voornamelijk.

Terug bij het hotel pakken we een pakje kaarten en doen we voor het eerst tijdens deze vakantie een potje pesten. Lesley durft het weer aan, maar de regels worden flink aangescherpt. Na een aantal potjes spelen, en glas tropical juice, staat de stand gelijk. De nieuwe regels werken in haar voordeel 😉
Terug op de kamer kopen we een uurtje internet. We lezen de nieuwe reacties en ik plaats een nieuwe blog. Terwijl Less haar e-mail beantwoord douche ik de plak van mijn lichaam. Daarna kijken we samen nog een aflevering Chuck voordat we terug naar het restaurant gaan om te ‘dineren’.

We hebben niet echt een keuze om buiten ons hotel te eten, maar gelukkig heeft de Lonely Planet dit restaurant bestempelt als een van de beste op het eiland. Ik hou het bij een simpele sandwich maar Less besteld een soort kip met spinazi, uiteindelijk zonder spinazi. Het is soms een beetje raar hier. Franse invloed denk ik.

Na het eten gaan we even op het strand zitten. Boven ons zien we super veel sterren. Het is zo goed te zien dat we zelfs een deel van de Melkweg kunnen zien. Toevallig heb ik een tijdje geleden hier wat over gelezen op Wikipedia. Soms kan je een buitenste vlaag van de melkweg zien als het maar goed donker is. Ik probeer er wat foto’s van te maken en denk dat ze aardig zijn gelukt. In ieder geval goed genoeg om te laten zien wat ik bedoel.

Op onze kamer lezen we nog wat voordat we ons opsluiten onder de klamboe en in slaap vallen op ons dunne harde bed.

Dag 2

Vandaag hebben we een goede reden om vroeg wakker te zijn. We kunnen straks  onze scooter ophalen. We negeren het ontbijt bij ons hotel en lopen meteen door naar de rental place. Ontbijt kost weer onnodig veel roepies. We kopen wel wat onderweg.

200 meter vederop ligt de scooter rental place waar we voor 4000 roepies (omgerekend 33 euro) voor de hele dag een scooter huren. Wel moeten we de scooter vol getankt terug brengen en sluit het tank station om 16:30. Dus eigenlijk kunnen we er daarna niet meer mee rijden… Naja boeiend. We springen op de scooter en rijden het hele eiland rond. Onderweg maken we fotos, genieten we van de uitzichten en wisselen we van chaufeur. Het is echt te tropisch mooi hier. Onderweg komen we bijna niemand tegen. Er wonen hier blijkbaar zo weinig mensen dat er amper auto’s rond rijden.

Wanneer we aankomen in Fare, de hoofdstad van dit eiland, kunnen we eindelijk geld pinnen. We pinnen meteen maar extra veel, dan zijn we voorlopig gecovered. Later zullen we zelfs op een eilandje komen waar helemaal geen pin automaten zijn. Anywho, in dit stadje zijn de enige banken, tankstations en supermarkten te vinden van het hele eiland. Het bestaat uit twee hele straten. We vinden de supermarkt en kopen er een lunch. Een stokbrood met een bakje kruidenboter en wat te drinken. Daarna kopen we wat boodschappen voor in het hotel.

Na de lunch rijden we weer verder, terug naar ons hotel. Een uur later komen we daar aan en betalen we alles wat we nog moesten betalen met ons vers gepinde geld. We komen de Nederlanders tegen en die vertellen ons dat je voor het hotel heel mooi kan snorkelen, veel vis. Dat hadden we dus niet verwacht. Nu zitten we in dubio. Gaan we verder scooteren, terwijl we alles al gereden hebben, of gaan we snorkelen. We besluiten om de scooter vol te tanken en dan te kijken of we nog willen snorkelen. Eerst moeten we terug naar Fare rijden om te kunnen tanken om vervolgens weer het hele stuk terug te rijden om de scooter terug te brengen. Maar we vinden het niet erg, het is harstikke mooi hier. In Fare kopen we nog een ijsje voordat we weer terug rijden.
We willen het snorkelen toch wel proberen. De zon staat ondertussen al laag, dus we brengen maar meteen de scooter terug. Wanneer we een snorkel willen halen is de eigenaar weg, dus moeten we wachten. Tijdens het wachten beginnen we toch te twijfelen. De zon begint langzamerhand ook te verdwijnen achter de bergen, en dan zie je toch alweer een stuk minder onder water. Boven water ook overigens. We besluiten maar de laatste aflevering van Chuck te kijken. Lesley heeft avond eten gekocht in de supermarkt dus die eet dat terwijl ik een hapje mee eet. Crackers met kaas. Lang leve de luxe.

Morgen moeten we vroeg op want we worden naar het vliegveld gebracht. Lesley koopt nog een uurtje internet zodat ze uitgebreid kan mailen naar iedereen. Ik lees een boek. Terwijl we in bed liggen kijken we het begin van een vage film die ik moet zien voor school. We kijken hem niet af want we zijn te moe.

En nog wat andere fotos