rick op reis

Laten we even helemaal bij het begin beginnen. Gisteren werden we door pappa en mamma van der Woude uitgezwaaid op schiphol, waar alles lekker vertrouwd en soepel verliep. We hadden ruim de tijd, en moesten zoals gewoonlijk veel wachten. De eerste etappe bestond uit een kort vluchtje naar Heathrow, London met budgetvliegeraar BMI. Het was een karig vliegtuig, maar het was snel voorbij. In London moesten we weer door een aantal controlles heen, en werd ik er tussen uit gehaald voor een ‘grondige’ controlle. Dat stelde eigenlijk niets voor, alleen even in de tas kijken.

Al snel zaten we aan boord van de NZ-01 van Air New Zealand. En wat hadden we lekker veel beenruimte! En ook nog eens een personal entertainment system, nog beter als die van KLM! Goede maatschappij dus, en gelukkig maar want voor de aankomende 11 uur was dit onze gevangenis. Met wat slapen en een paar filmpjes ging het op zich best wel snel allemaal. Alle vliegtuig maaltijden heb ik gemeden als de pest, dus de maag heeft het ook overleefd. Dat is voor mij namelijk altijd een probleem aan boord van een vliegtuig. Vliegtuigeten en mijn maag gaan zelden goed samen.

Toch wel wat vermoeid kwamen we aan op LAX. Daar begon ook het amerikaanse ritueel, wat ons inmiddels behoorlijk bekend is. We moesten ruim een uur in de rij staan voor de douane en even schoten we in de stress of we op deze manier wel onze bus zouden halen. Gelukkig waren we goed voorbereid, en kwamen we probleemloos het land binnen. Dat VISA WAIVER PROGRAM wat tegenwoordig online ingevuld moeten worden heeft overigens weinig zin gehad, we hebben alsnog, voor de zekerheid, een groene kaart ingevuld en die hebben ze dan ook gebruikt.

Snel pakten we onze tassen en gingen we op zoek naar een taxi. We hebben besloten om niet moeilijk te gaan doen om bij de Bus Terminal te komen en gewoon lekker makkelijk een taxi te nemen. Gelukkig stond er weinig file, en ging het allemaal lekker vlot. Ook de meter ging trouwens lekker vlot, zo hebben we dus onze eerste $60,- besteed.

Aangekomen bij de GREYHOUND bus terminal bevonden we ons tussen de latinos, the blacks en de trailer trash. Weinig touristen. Erg eenzaam. Hier zagen we wel het meeste tegen op. We waren inmiddels al 15 uur onderweg, en nu zouden we nog eens 8 uur met de bus naar San Francisco moeten. We waren gesloopt, en zaten als zombies te wachten tot we konden boarden. In de lobby hingen grote plasma televisies die alleen maar schreeuwende presentatoren lieten zien die de ene na de andere gossip over Michael Jackson aan het analyseren waren. In Nederland is The King een hype, maar hier is het een gekkenhuis. De bus was karig, en was niet veel anders dan de betere bussen in Maleisie. Gelukkig zijn de wegen hier wel beter. We vouwden ons in de stoel, en probeerde zo snel mogelijk in slaap te komen. Dit lukte aardig en 8 slopende uren later kwamen we om 07:00 aan in San Francisco.

Eindelijk zijn we dan op de plaats van bestemming! We lopen naar buiten, en de in de mist gehulde San Francisco is fris. Het is nog rustig op de straten, maar de eerste mannen in pakken lopen al hun kantoor gebouwen binnen. We beginnen traditioneel in de Starbucks. Daar orienteren we ons. Daarna halen we bij de bagel boer ernaast beide een bagel en lopen naar de metro. Metro stations zijn altijd even wennen, in elke stad werkt het toch net weer iets anders. We verspillen beide $2 aan een verkeerde ticket, maar komen uiteindelijk bij de juiste trein terecht. Twee korte haltes verder stappen we uit, en nog geen 200m verderop is ons hotel. We melden ons bij de balie, om onze tassen te droppen, maar we krijgen al meteen de sleutel! Dat is even lekker! Snel gaan we naar de kamer en frissen ons op. We laten ondertussen San Francisco wakker worden terwijl wij de WiFi misbruiken.

Om 10 uur lopen we weer naar buiten. Ondertussen loopt er al heel wat meer volk op straat. We zitten met ons hotel midden in het shopping district. In onze huidige staat lijkt het nu een goed moment om dit gedeelte maar meteen te verkennen. We lopen een paar uurtjes door het winkel gedeelte. Het weer trekt een beetje bij. Het zonnetje begint lekker te schijnen, maar echt warm wil het nog niet worden. In de Apple store zoeken we op internet naar de dichtsbijzijnde footlocker, want Lesley is op haar slippers gekomen, en ik loop nog altijd op mijn afgetrapte allstars die spoedig de vuilnis bak zullen zien. We spotten er eentje nog geen twee straten uit de buurt, in een shopping mall. Daar koop ik een paar nieuwe allstars maar Less kon niet echt iets vinden.
In de shopping mall zit ook een bioscoop, en tot mijn grote verbazing draait daar de film Moon. Die film wilde ik erg graag zien, en krijgt maar een limited release in Amerika. Dus na Lesley te hebben overtuigd van die film gingen we die kijken. Het was een goede film! Vette production design vooral. Daarna zijn we langzaam terug gegaan naar het Hotel. Waar we veels te vroeg en tegen onze zin in, in een diepe coma belanden.