Dag 25
De busreis veranderd voor Lesley in een regelrechte hel, en vormt een zwarte vlek in haar geheugen. Na 12 uur hobbelen en schudden komen we rond 5 uur in de ochtend aan in het half donkere en uitgestorven Bangkok. We lopen zo snel mogelijk naar het hotel dat we voor ogen hebben (B&B Inn) en leggen het probleem voor. We hopen eigelijk meteen op een kamer waar Lesley kan bij komen, maar dat bleek al snel ‘wishfull thinking’. We moeten tot 12 uur wachten, wordt ons verteld, totdat de eerste kamer schoon is. Maar ze waren erg behulpzaam en we mochten in de lobby op de bank slapen. Een uurtje later kregen we het goede nieuws dat we toch eerder een kamer in konden.
We gooien onze spullen in de hoek en concentreren ons heel hard op ons kussen.
Midden middag (15:00) besluit ik toch maar eens een kijkje te nemen op kho san road. De backpackers walhallah van Bangkok. Iedere backpacker is hier tijdens zijn verblijf wel geweest. Kho San Rd bestaat uit heel veel kraampjes en winkeltjes met goedkope kleding en touristen troep. ‘s avonds is het er druk en gezellig. Verlicht door de vele licht reclame op de gevels heeft het wel iets weg van Times Square. Lesley krijgt zichzelf zo ver om ook even mee te gaan. Ze voelt zich ondertussen wel wat beter, maar het is duidelijk dat het niet gaat om wagenziekte. Ze is nog steeds misselijk. Waarschijnlijk voedsel vergiftiging. Maargoed, zo vaak ben je niet in Bangkok, en ze der beste beentje voor.
Na een rondje Kho San Rd nemen we de taxi naar de shopping mall wijk van Bangkok. We moeten immers nog souverniertjes meenemen, nietwaar?We onderhandelen wat over de prijs, en laten onszelf kennis maken met de straten van Bangkok. Zoals we ondertussen gewend zijn van Azie overheerst de chaos.
We lopen wat rond in de warenhuizen maar de winkels beginnen langzaamaan te sluiten. Snel informeer ik bij verschillende game shops naar de prijs van een Ps3. Dat de winkels sluiten komt Less wel goed uit. Ze is weer rijp voor het bed en zit er helemaal doorheen.
In het hotel kruipt Less snel onder de dekens. Het was nog een heel gedoe om terug te komen. We wilden geheel in stijl terug met een TucTuc. Maar die vroeg echter nog meer dan de Taxi op de heenweg. Dat gingen we natuurlijk niet betalen. Volgens de toeter-chap-choi was het spitsuur, en dus geen doorkomen aan. Even leek het er niet op dat we een deal konden sluiten, maar uiteindelijk ging hij al mopperend over stag met een aantrekkelijk “counter-offer”.
Ik vermaakte me een uurtje achter het internet en las een boek. ‘s Avonds gingen we nog Kho San Rd op en kochten we wat kleding. We zochten nog naar een gepast verlate maaltijd maar het werd voor mij niet meer dan de MacDonalds.
Comments