Dag 26
Vandaag is het de aller-allerlaatste dag van ons verblijf in Azie. Na bijna vier weken bussen, treinen, lopen, vliegen, varen, zwemmen, hobbelen, zweten en genieten gaan we morgen toch echt weer terug. Het zit er helaas al bijna op. Maar we hebben nog een volle dag in Bangkok, en die gaan we benutten! Hoewel… Lesley is flink te pakken genomen door de ‘griep’ want ze voelt zich nog altijd beroerd. Maar het is de laatste dag, en we moeten er wat van maken. Door onze gebroken dag van gisteren zijn we nauwelijks toegekomen aan Bangkok. Laat staat aan de, niet geheel onbelangrijk, souverniers. Maar eerst gaan we cultureel verantwoord doen. We gaan namelijk naar het paleis van Koning-chap-choi-Buhmibol.
We slaan het ontbijt over en zoeken een taxi die ons naar het paleis wilt brengen. Kan niet; “het is veels te dichtbij”. Dan maar lopen, tja… wisten wij veel.
Onderweg worden aangegrepen door twee vrouwen met zakjes mais. Daar hadden we niet zo’n trek in dus we sloegen vriendelijk het aanbod af. Maar blijkbaar waren we niet duidelijk genoeg. De vrouw stopt de zakjes mais zowaar in me tas. Al een beetje geirriteerd probeer ik het te negeren, maar vervolgens scheurt ze een aantal zakjes mais open en gooit het over mijn handen. Dus dit voelden die honderden duiven natuurlijk aankomen. We proberen het maar zoveel mogelijk te negeren en terwijl we de duiven van ons af slaan vervolgen we onze weg. Maar dat was blijkbaar niet de bedoeling. Nu moesten we betalen, werd ons nogal dreigend duidelijke gemaakt. DUS NIET HEH. Of toch wel? Opeens stonden er vijf van die kut-chap-choi’s om ons heen. Dus ik, ondertussen lichtelijk agressief, haal een paar briefjes uit me broekzak en concludeer dat dit alles is wat ik heb, gelukkig niet veel. Moeilijk moeilijk, maar het word geaccepteerd. Lesley echter trekt der portomonee en probeert hetzelfde truukje, alleen is duidelijk te zien dat mevrouw haar portomonee goed gevuld heeft. We geven de de paar bath die we er voor over hebben en ontvluchten het spektakel zo goed en kwaad als het ging.
We worden opgewacht door een vriendelijke Thai die het heel vervelend vond wat daar net gebeurde. Hij verteld ons wat achtergrond informatie over de omgeving. Eindelijk een vriendelijke, oprechte Thai. Toen hij ons vroeg waar we naar toe gingen begon er een klein belletje te rinkelen. “We willen naar het paleis”. “Kan niet. Het paleis is dicht” verteld de Thai op zijn vriendelijkst. Precies zoals de Lonely Planet ons had gewaarschuwd. Het paleis is gewoon harstikke open, maar ze proberen je gewoon ergens anders naar toe te lokken. Ze hebben een deal gesloten met een paar Tuc Tuc drivers. Wanneer ze een tourist zover krijgen om voor een x-bedrag (zogenaamd een koopje) rond gereden te worden krijgen ze een deel daarvan. Dit spelletje kende wel echter al lang en besloten het allemaal maar te negeren en door te lopen.
Zelfs vlak voor het paleis wordt er nog gevraagd waar we heen denken te gaan, want het paleis is dicht. Vijf meter verderop lopen we gewoon door de poort heen, en staan we opeens op de binnenplaats van het paleis. Het is schitterend onderhouden, en er staan veel mooie gebouwen. Je kan je laten rondleiden door het paleis, maar de prijs die ze daarvoor vroegen vonden we niet zo interessant. Na wat van het paleis gezien te hebben schuilen we in een klein winkeltje/restaurantje voor de zon. Het is ondragelijk warm. Het is dan ook bijna 1 uur.
Enkele honderden meters verderop ligt de wereld bekende ‘liggende boedha’. We nemen er een kijkje en zijn onder de indruk van al het detail. De Boedha ligt in een grote lange tempel. Voordat je naar binnen mag moeten we natuurlijk eerst even de schoenen uit doen. Vervolgens lopen we er een rondje om heen. Gezien is gezien, en we hebben nog wat souveniers te kopen. We trekken onze schoenen weer aan en beginnen richting het centrum te lopen. We merken al snel dat de TucTucs bij de touristische plekken al gauw het dubbele vragen voor een ritje. We lopen wat verder en spreken wat andere TucTucs aan. Als we naar het centrum zouden willen dan konden we korting krijgen. Dan moesten we alleen even tussendoor gedropt worden bij een 1 of andere markt. De taxi-chap-choi krijgt dan een tank-bon van de esso. Daar waren we helemaal niet in geinteresseerd en we wilde wel de normale prijs betalen zonder die hele omweg. Maar dat kon dan weer niet. Geen zin om moeilijk te doen liepen we naar de volgende Tuc Tuc. 1 voor 1 hetzelfde verhaal. Ondertussen waren we al een flink eind richting het centrum gelopen, maar door de hitte werd Lesley weer misselijk. Na veel moeite, en voor een te hoge prijs, lieten we ons naar de shopping malls brengen. Na al dat gedoe begonnen we stieken toch wel een beetje de pest aan die Thailanders te krijgen. Waarom moet het allemaal zo moeilijk. Willen ze nu geld verdienen of niet?
In de grote winkelcentra is het heerlijk koel, en we draaien weer helemaal bij. Nu begint het echte werken pas. Wat neem je nou weer mee voor ‘t thuisfront?… Een paar uur later hebben we een tas vol met spulletjes. In mijn andere hand hou ik mijn net aangeschafte Playstation 3 voor nog geen 270,- euro. Deze ga ik proberen mee te ‘smokkelen’ naar Nederland.
We nemen een Tuc Tuc naar het hotel waar we ons even terug trekken op de slaapkamer. Niet veel later gaan we de straat weer op om wat van Kho San Rd. mee te krijgen. We kopen een boel t-shirtjes. Voor onzelf en als souvenier. Lesley koopt ook voor een goede prijs een reiskoffer die ze gaat gebruiken voor haar tripje naar London. Voor nu gebruik ik hem om mijn Playstation 3 in te vervoeren.
Ondertussen begint het einde van de dag in zicht te komen. We hebben het stiekem ook wel een beetje gehad. De laatste dagen waren erg vermoeiend. Vooral de lange lange busreis naar Bangkok was een killer. En na al dat gereis vonden we het wel weer welletjes geweest. We hebben erg van deze reis genoten, ook al horen we van vele dat we een erg krap schema hadden. Naar ons idee hebben we in de tijd die we hadden alle hoogtepunten wel gezien. Vooral onze tijd in Borneo was de piek van onze reis. Het zwemmen met wilde vissen en schilpadden is iets wat we niet meer zullen vergeten. Ook onze ontmoeting met John en Miranda was een extra leuke tijd, omdat we eindelijk weer wat lol hadden met wat nuchtere hollanders. De cultureshock die kreeg toen ik kwam is iets wat ik zal missen als ik weer terug ben. In Nederland gaat alles weer lekker zoals het hoort, maar op zijn tijd is het juist wel leuk als je ergens komt waar alles op z’n kop staat.
We hadden alles wat moesten hebben, dus om de reis af te sluiten aten we nog wat bij de MacDonalds. Daarna gingen we terug naar onze kamer. Daar checkte we nog even wat TV, en begonnen we onze rugzakken opnieuw in te pakken. Onze laatste dag was niet super speciaal… maar Bangkok kon Maleisie dan ook niet overtreffen en dat hadden we ook niet gewild.
Comments