Dag 20
Vandaag gaan we helemaal vanaf de oostkust naar de westkust van Pensular Malaysia. Op de kaart zien we dat het om een behoorlijke afstand gaat en we bereiden ons dan ook mentaal alvast voor op een lange busrit.
We staan vroeg op om het bootje terug naar het vaste land niet te missen. Omdat ze hier geen aanleg-steiger hebben proberen we zonder natte schoenen in de boot te klimmen die half op het strand gevaren was. Dit lukte ons gelukkig, en binnen een uur zijn we weer terug op het vaste land. Het belooft weer een uiterst warme dag te worden, want het zweet gutst nu al aan alle kanten eruit… en het is nog vroeg.
We lopen vanuit het kleine haven gebouwtje meteen naar de tour-operator (die overgens allemaal om het haven gebouw heen liggen) waar we eerder de reis naar Perhentuan Islands hadden geboekt. Daar proberen we een bus te regelen naar Penang. We hoopte stiekem op een mooie aansluiting, maar het zit niet mee. De eerst volgende bus gaat pas om 2 uur en dat betekent nog ruim 4 uur wachten. Helaas is er in dit gehucht ook niet bepaald iets te doen en zit er niets anders op dan wachten. Een beetje teneergeslagen bestellen we een simpel ontbijt en herzien onze planning voor vandaag. Oorspronkelijk hadden we gehoopt nog bijtijds aan te komen in Penang, maar nu ziet het er naar uit dat dit pas na het avond eten zal zijn. Na het ontbijt en wat lezen zoeken we een internet cafe op om toch nog onze tijd een beetje te benutten.
Na door wat locals in de goede richting te zijn gewezen vinden we een klein internet cafe’tje met een tiental gammele computers. Beter iets dan niets natuurlijk. “Een gegeven vinger mag je ook niet zomaar in de nagel snijden” zeg ik altijd, dus ga ik aan de slag met mijn blog terwijl Lesley haar e-mail beantwoord. Een paar minuten later komt er een groepje jonge locals binnen en beginnen Counter-Strike 1.6 te spelen. De knapen gaan helemaal op in het spel en wat kinderlijke toeschouwers hebben zich inmiddels verzameld. In hun enthousiasme begin ze opeens wel heel hinderlijk hard sporadisch te gillen. Het zal wel door de cultuur-kloof zijn, maar ik heb nooit zo gegilt om een potje knallen. Op een gegeven moment vindt de jeugd de aanwezigheid van ons blanken wel grappig en beginnen ons ‘uit’ te lachen. Ik vind het allemaal wat minder grappig, en met moeite maak ik mijn blog af. We betalen en gaan weer terug naar de tour-operator om daar op onze bus te wachten.
Voor de verandering is het busje eens te vroeg. We gooien onze tassen achterin en samen met nog wat andere mensen beginnen we aan onze zoveelste reis. 8 uur hobbelen, schudden en wiebelen later komen we aan in Penang en we laten ons af zetten bij een hotel die ons aangeraden werd door de Lonely Planet. Daar boeken we een kamer met een beetje korting omdat er geen ramen in zitten. Dat vinden we niet erg, want meestal heb je toch je ogen dicht als je in een hotel kamer bent. Het is een mooi hotel met een zwembad op de 7e verdieping die een mooi uitzicht biedt over de stad. Het is ondertussen al laat en we zoeken snel nog naar een plekje om te eten. Die zijn er genoeg, maar Lesley heeft wat specifieks in gedachte wat we niet kunnen vinden (ik weet alleen niet meer wat het was, waarschijnlijk Thai’s ofzo). Uiteindelijk eindigen we met Roti Canai. Voordat we terug naar de kamer gaan lopen we nog even naar de 7-11 om wat drinken in te slaan.
Morgen hopen we een brommer te kunnen huren zodat we een beetje op eigen gelegenheid de stad en omgeving kunnen verkennen. Ik hoop dat dit lukt want ik ben namelijk vergeten om mijn rijbewijs mee te nemen.
(foto’s zijn te bekijken via deze link: http://fotoboek.ikbenrick.nl/maleisie2008/)
Comments