rick op reis

Zoals beloofd zou ik (Rick) dagelijks een verslag schrijven over mijn belevenissen hier in California en omstreken. Hoewel dit in het begin nog probleemloos kon kwam ik later een beetje in de problemen door het soms gebrekkige internet in de minder bewoonde gebieden. Ondertussen ben ik alweer een paar weken terug in Nederland, en na mijn terug komst ben ik ook nog 1,5 week ik in New York geweest. Uiteraard moest ik na al deze weken vakantie meteen weer hard aan ‘t werk. Echter wil ik nog steeds mijn belofte nakomen en ook de rest van mijn vakantie avonturen vertellen voor allen die geintresseerd zijn, en natuurlijk doe ik het deels voor mezelf.

Dag 1, 6 september 2007

Dag 1 zit er alweer op… Het is hier nu 18:55 lokale tijd en we zijn al langer dan 26 uur wakker! Ik ben moe en uitgeput door de lange vlucht! Het was een vermoeiende en zware reis (vooral voor mij, ik had hoofdpijn, weinig been ruimte, 11 uur stil zitten, etc, etc).

Bij aankomst moesten we eerst door de strenge douane heen. Het leek gelukkig ‘erger’ dan dat het daadwerkelijk ‘is’. Na de douane moest ik nog even 2 uur bijkomen van de landing. Omdat ik nog aan het ‘na-verkouden’ was kreeg ik al snel last van hoofdpijn, en dat werkte weer niet goed op de maag want door de landing werd ik misselijk… Voordat dit alles een beetje weg getrokken was waren we alweer 2 uur verder.

Vanuit het vliegveld zijn we met een gratis pendelbus naar Alamo gereden waar we onze auto hebben mogen uitkiezen. Wel een luxe wagen! In Amerika zijn dingen zoals Cruise Control, Automaat en Climate Control standaard. Daar zaten we dan als twee verwende, nog melk-witte hollanders, in de voor ons luxe wagen in het zonnige Los Angeles. Je voelt je toch wel even ‘de koning’ dat je zomaar even in deze stad bent. We hadden met behulp van onze eigen meegebrachte TomTom het Hotel snel gevonden, alleen (nogal in de waan van de Nederlandse tijden) was onze kamer nog niet klaar. Toen besloten we maar om een foto-camera te gaan kopen om de tijd de doden, je moet wat doen als je in Los Angeles bent ;). Omdat Venice Beach dicht in de buurt lag van de plek waar we de camera hadden gekocht besloten we daar dan maar meteen naartoe te rijden. Dit strand is erg herkenbaar, vooral het lekkere weer en het mooie strand lijkt zo vanuit de TV-serie Baywatch te komen.

Dag 2, 7 september 2007: Los Angeles

Dit is duidelijk het land van consumeren en adverteren. Alles moet groot, gemakkelijk en verspillend zijn. Auto’s zijn hier goedkoper en dat betekent voor de Amerikanen gewoon dat ze een grotere auto kunnen kopen. En dat lijkt het levensmoto hier te zijn. De auto’s zijn net zo groot als busjes, en het is niet dat ze het nodig hebben… een New Yorker vertelde mij in ‘t vliegtuig “Those Californians are crazy! They don’t even know it thereselfs why they need these cars to be so big…”. Los Angeles is gewoon één groot reclamebord. In New York vielen me de borden me al op, maar Los Angeles neemt het stokje over. Op elk leeg stukje grond is een grote paal de grond in geramd met reclame erop. Vuistregel: Hoe groter hoe beter… O-ve-ral reclame; winkels met grote opvallende lichtbakken, grote banners overal waar er ruimte voor is en televisie programma’s die elke 3 minuten worden onderbroken voor 3 minuten reclame.

Afijn, dag 2… Door de jet-lag werd ik al om 5 uur wakker, toen om 6 uur, en om 7 uur vond ik het wel best zo… 1-0 voor de biologische klok, de dag begint gewoon vroeg. Plan: Hollywood – Beverly Hills – Santa Monica. De rit naar Hollywood was vanaf ons hotel (Holiday Inn LAX) zo’n 15km/20min rijden. Met onze TomTom werden we hier probleemloos naartoe geloodst (maar met een goeie kaart is het trouwens ook niet moeilijk om te navigeren binnen LA), ook wij nemen de drang naar gemak van de Amerikan over snel over .

Over Hollywood kunnen we het makkelijk houden: het stelt geen f*ck voor… slechts 100 boeiende meters, en de rest is meer ‘vervallen’ en is verder weinig te bekijken. Gelukkig voor ons allemaal zijn die 100m. het meer dan waard om gezien te hebben. Het beroemde kodak theatre (bekend van de oscar uitreikingen), de sterren van de ‘Walk of Fame’ en natuurlijk het mooie uitzicht op ’t ‘Hollywood sign’. Maargoed, eenmaal gezien = gezien, dus op naar de volgende bestemming: Beverly Hills.

Tja, Beverly Hills… Je kent het plaatje natuurlijk wel vanuit de films of van TV, maar in ‘t echie is het veel mooier :). Het is allemaal gebasseerd op veel geld en luxe, omringd door dure huizen. De woonwijken zijn uitzonderlijk goed onderhouden (het werk van de (il)legale mexicanen). Het zal mij niets vebazen als het gras elke dag word gemillimeterd (zie foto’s). Ik zou me er wel thuis voelen

Next stop (hey! engels!): Santa Monica, een badplaats met klasse. Het staat in schraal contrast met de door ons gister bezochte Venice Beach. Monica Beach is mooi, goed verzorgt en drukker! Het strand is breed en schoon.

Dag 3, 8 september 2007: Op naar San Diego

Weer vroeg op! Dit keer door mijn vader die in zijn slaap een zeldzaam regenwoud aan het bewerken was. De arme man was zich natuurlijk van geen kwaad bewust, maar alsnog heb ik heb uit zijn slaap doen ontwaken! Samen zullen we alles delen; en als ik wakker = hij wakker.

Vandaag ging onze reis verder; San Diego, een miljoenen stad Zo’n 250km ten zuiden van L.A. Het beloofde weer een warme, warme dag te worden. Mooi zo want dat hebben jullie in Nederland vast niet! De reis ging gemakkelijk en we waren redelijk snel in San Diego. Allemaal wel leuk en aardig, maar San Diego heeft mij eigenlijk niet al te veel te bieden. Sea World schijnt wel spectaculair te zijn, maar verder weet ik er weinig van. Enfin, toch maar even een rondje door de stad rijden… blijkt San Diego de thuishaven van de Amerikaanse marine te zijn… gvd! is me pa nou net zo iemand die een fobie heeft voor alles wat te maken heeft met leger. Toeval was; komen we een vliegdekschip-museum tegen, de USS Midway, een jeugdsentiment van me vader… daar hoorde de oude man altijd berichten over op de radio en televisie. Doh! naja, wij erin. Heb het allemaal al wel een keer gezien, en hup der weer uit.
De rest van de dag hebben we eigenlijk besteed aan het schieten van foto’s van wat onwetende amerikanen met mijn zoomlens (zat bij m’n nieuwe camera) zittend op een terrasje.

Dag 4, 9 september 2007: San Diego

De tweede en laatste dag in San Diego belooft voor mij niet al te speciaal te worden. Vat dit niet verkeerd op… San Diego is een mooie stad, waar genoeg te doen is, maar het lijkt erg veel op Los Angeles. Alleen dan zonder Beverly Hills, Santa Monica, Venice Beach of Hollywood. Het ontbreekt er ook aan een echte stadskern, waardoor alles te verspreid is. Sea World is waarschijnlijk San Diego’s grootste en meest imposantste atractie… Helaas komen we hier niet helemaal naar toe om pretparken te gaan bekijken, dus laten we Sea World voor wat het is en gaan we op weg naar ‘t Coronado eiland.

Dit eiland staat bekend om zijn oude en luxe huizen waaronder een gigantisch hotel, helemaal gebouwd van hout. Dit hotel staat in de boeken als het eerste hotel in de wereld met electrische verlichting en de eerste electrische verlichte kerstboom. Het eiland is goed bereikbaar via een grote hoge brug, die je meteen zal opvallen wanneer je ook maar in de buurt bent van de havens. Het eiland zelf ziet er heel netjes onderhouden uit. Mooi schoon, veel ruimte en veel groen.

Vanuit Coronado Island zijn we naar het Balboa park gereden (welke trouwens niets met de bekende boxer Rocky Balboa te maken heeft :P). Balboa Park is een groot, mooi, tropisch en groen park. Het doet mij een beetje denken aan Central Park in New York, alleen is het Balboa Park wat tropischer met meer en steilere heuvels. Het centrale gedeelte van ‘t park is een ware walhallah voor de musea-freaks onder ons. Tientallen musea midden in een mooie omgeving! Is het nou net dat ik vrij weinig heb met musea heb, dus we koezen voor ‘t aapjes mexicanen kijken. En als beloning voor al onze inspanningen trakteerden we onzelf met onze eerste (en duurste) amerikaans Hot-Dog. Lekker! De rest van onze dag waren we in ‘t park waarna we bij tijds terug gingen naar het hotel voor wat rust en eten.

Dag 5, 10 september 2007: Op naar Yuma, AZ

Vandaag is de dag dat we de westelijke kust voor ruim twee weken achter ons laten. Na een emotioneel afscheid rijden we het binnenland met veel zin tegemoet. Op naar Yuma… ja, Yuma ja. Ik kwam dit plaatsje ook pas voor het eerst tegen toen ik de routebeschrijving binnen kreeg van Kuoni. Doe vooral de moeite niet om het te onthouden want er in het plaatsje zelf weinig te beleven.

Het is dan ook meer de weg naar Yuma toe die de mond doet open vallen. Eenmaal buiten San Diego veranderd het allemaal erg snel; minder bevolkt, landschap word snel ruiger, minder files, warmere temperatuur, etc. Het staat eigenlijk allemaal in schraal contrast met de miljoenen steden als Los Angeles en San Diego waar we eerder nog waren. Veel van de groene bossen tijdens deze rit zijn aangetast door bosbranden, sommige alweer vele jaren geleden daar de bomen zich langzaam weer herstelden en de toppen alweer wat groen vertoonden. Later leren we dat deze branden voornamelijk ontstonden door blikseminslagen. De kurkdroge bomen vallen gemakkelijk ten prooi aan het vuur, die op haar beurt bijna onmogelijk te blussen is daar water zeldzaam is tijdens droogte.

Eenmaal door de bergen heen, die de kust en het binneland van elkaar scheiden, veranderd het landschap wederom drastisch. Namelijk in een grote droge kale vlakte waar temperaturen van 40-50 graden normaal zijn. De vlakte is giganstisch, daar past flevoland wel een paar keer in. Je ziet het wel eens in films, dus je hebt een vermoeden van wat je te zien gaat krijgen… maar dit is boven alle verwachtingen.

Vlak voor onze eindbestemming (Yuma) rijden we opeens (en met opeens bedoel ik ook echt opeens, we gingen de hoek om en opeens:) een woestijn in ala de Egyptische Sahara. Dan dacht je dat je al heel wat extremen had meegemaakt; druk-rustig, bergachtig-vlak, warm-koud, en dan dit. The Imperial Dunes zoals men deze grote zandbak noemt. Het is zeker een kijkje waard, en wanneer je de gelegenheid hebt moet je er zeker proberen doorheen te lopen. Dat deed ik ook, voor een mooie foto. Wanneer je dit dan doet trek dan vooral GEEN, ik herhaal: GEEN slippers aan. De temperatuur is ter hoogte van Yuma rond de 45 graden warmer, dit betekent dat het zand waarschijnlijk nog eens een keer zo heet zal zijn. Lomp als ik soms ben verloor ik dus mijn beide slippers tijdens een sprintje om 2m. hoger op te komen (voor een mooier uitzicht, voor een mooiere foto). Gelukkig vond ik mijn beide slippers terug voordat ik mijn maatje 46 verminkt had.

Dag 6, 11 september 2007: Phoenix/Scotsdale

De reis naar Phoenix bleekt niet veel spectaculairder te zijn dan de reis die we gister maakte naar Yuma. Het oorspronkelijke plan was om vandaag vroeg op te staan en naar Tuscon te rijden. Hier was een militair-vliegtuig kerkhof. In films ziet dit er altijd wel stoer uit. Echter hebben we van dit plan afgezien omdat we dan wel erg vroeg op moesten staan. Tuscon ligt welliswaar in de ‘buurt’ volgens de kaart, maar in die centimeters vergis je je snel. Als we er op tijd wilde zijn voor een tour over het kerkhof zouden we er al voor 11u aanwezig moeten zijn, wat het allemaal een beetje pittig maakte.

De uiteindelijke reis naar Phoenix was niet al te zwaar. Rond klokslag 2 uur zaten we ingechecked en al even bij te komen in onze hotel kamer. Ons hotel lag heel centraal naast een nieuw winkelcentrum in het hartje van Scotsdale. Vrouwen kunnen er helemaal in los gaan, en de mannen worden zoals gewoonlijk weer gediscrimineerd daar de aanwezigheid van mannelijke kleding winkels gering is (hoezo is de emancipatie goed?).

Gelukkig is huiswerk mij nog niet volledig vreemd en voordat we dan ook op reis gingen heb ik de nodige research gedaan. Bij toeval stuite ik op een website van een spookstad in de buurt van Phoenix. Goldfield Ghosttown zoals de naam tegenwoordig luid is een oud mijn-dorpje die na het verdwijnen van al het goud net zo snel vergeten was als dat het gevonden was. Door het droge weer is dit dropje goed bewaard gebleven en is het uiteindelijk een soort museum geworden. Op het eerste gezicht voelt het allemaal aan als een filmset maar niets is minder waar. Goldfield is een erg sfeervol en fotogeniek dorpje waar, los van wat gerenoveerde gebouwen, je de smaak van ‘t leven van een Cowboy snel te pakken krijgt. Voor iedereen die in Phoenix of omgeving verblijft is dit zeker een leuk uitstapje. Mocht je er ooit eens zijn maak dan een praatje met ‘Cowboy Dan’. Dan is de Nederlanders erg dankbaar omdat wij in het verleden veel van zijn gevluchte volk onderdak hebben geboden. Hij is barman in de geopende Saloon.

Vanuit Goldfield zijn we weer terug gegaan naar ons hotel. In het winkelcentrum aan de overkant bevond zich een ‘foodcourt’ waar we een hapje hebben gegeten. Ik sloot mijn avond af met de film “The Bourne Ultimatum” welke in de bioscoop draaide terwijl mijn vader zijn rust nam in het hotel.

Dag 7, 12 September 2007: Canyon De Chelly

Tijdens onze lange lange rit van vandaag zijn we geheel in traditie van de vorige dagen weer door grote natuurgebieden gereden. De contrasten tussen elke zoveel kilometers blijft ons verbazen en dat maakt de reis ook een stuk draagbaarder daar we het grootste gedeelte van de dag door hebben gebracht in de auto. Buiten de auto reikte de temperaturen nog ruim boven de 40 graden, en we hadden veel kilometers te overbruggen. We kwamen pas laat aan bij ons hotel, en de zon had ons alweer deels verlaten. Geheel volgens verwachting moesten we ons bezoek naar de Canyon uitstellen tot morgen ochtend.

Wel hebben we vandaag voor het eerst kennis gemaakt met de Native Americans (Indianen). Het blijkt dat ‘t cliche van dronken indianen toch deels waar is. In het verleden heeft de overheid namelijk de meest armste gebieden van Amerika aan de Indianen gegeven. In die gebieden is het voor hen moeilijk om geld te verdienen. Ter compensatie krijgen ze daarom ook maandelijks een geldbedrag van de overheid, welke regelmatig in alcohol word omgezet.

Dag 8, 13 September 2007: Mesa Verde Nat. Park

Als eerste vandaag reden we alsnog naar Canyon de Chelly waar we gisteren niet meer aan toe kwamen. Qua tijd en afstand maakte het weinig uit daar het deels op de route lag. De kronkelige weg die ons de langs verschillende ‘lookouts’ leide liet heel veradelijk niets van de Canyon zien. Als je niet zou weten dat hier de Canyon de Chelly zou moeten liggen was je er zo voorbij gereden. Weer zo’n opvallend contrast van de Amerikaanse natuur. Canyon de Chelly zelf is eigenaar van een rijke Indiaanse geschiedenis. Tijdens een oorlog ergens rond 1850 zijn veel Indianen om het leven gebracht door engelse pioniers. Sommige van de Native Americans werden over de rand in de Canyon geduwd. Elke lookout heeft wel zijn eigen verhaal te vertellen.

Maargoed, gezien = gezien; en dus vervolgden we onze reis naar Mesa Verde Nat. Park. Ook dit park staat bekend om z’n Indianen verhalen. Vandaag leerde we dat het park zelft zo’n 5000 archeolische plekken herbergt waar sporen zijn terug te vinden van de Pueblo Indianen die hier zo’n +/- 1500 jaar geleden hun intrek namen. De meest bekende en het beste bewaard gebleven is toch wel ‘Cliff Palace’ (foto’s bieden wellicht meer herkenbaarheid dan de naam zelf). Hier leefde de Pueblo stam voor honderden jaren in een gigantische imham van een rotswand. Deze locatie bracht hun veel schutting en bescherming tegen anderen, maar het zorgde tevens ook voor toegangs problemen.

Omdat we pas rond 15:30 arriveerden bleef er voor ons niet al te veel tijd meer over om alles uitgebreid te bekijken en bleef het enkel bij een tour door Cliff Palace heen. De tour, die ruim een uur duurde, koste slechts $3,- per persoon en je word begeleid door iemand die er zeker veel verstand van heeft.

Op onze weg naar boven viel het ons wederom op hoeveel van het ooit zo groene bos in vlammen is opgegaan. Na wat informeren bij een ranger bleek dat dit door verschillende grote en kleinere branden (in 2002, 2003, etc) in ‘t verleden is gekomen. De branden waren waarschijnlijk allemaal ontstaan door blikseminslag (wat regelmatig voor komt op deze hoogte). Het drooge gras, of de droge bomen, vatte gemakkelijk vlam en zijn dan weer moeilijk te blussen omdat er bijna geen water te krijgen is binnen ‘t park. Het zou ongeveer 300 jaar moeten duren voordat de schade weer ongedaan is, en het park weer in zijn volle glorie zou stralen. Nu maar hopen dat ‘t niet weer verwoest word door een bliksem of een brand.

Uiteindelijk aangekomen bij ons hotel sloeg onze (wellicht) verwende verwachting ons in de schoenen. Het was niet persee een slecht hotel, maar het onbrak haar wel aan wat luxe. Geen TV, geen airco, internet, normale douche etc. En in een park is er weinig te doen wanneer de zon onder is. Noodgedwonge vielen we onder het genot van een bladzijde of 2 literatuur uiteindelijk toch nog in slaap.

Dag 9, 14 september 2007: Monument Valley

Vandaag ruilen we het hoge, droge en in de avond frisse Mesa Verde in voor weer wat ouderwets gezellige woestijn. Monument Valley staat bekend om haar rode rots formaties die enkelen honderden meters de lucht in rijzen omringd door dodelijke leegte. Dit levert samen met de blauwe strakke lucht een paar prachtige plaatjes op.

Voordat we de daadwerkelijke valley inrijden komen we eerst langs ons hotel, dat in ‘Mexican Hat’ ligt. De naam is afkomstig van een rots welke een kilometer buiten het, uit 4 huizen bestaande, dorpje ligt. Op het uiterste puntje van de rots rust horizontaal een platte rots, wat je het idee geeft dat het een hoed is.

Monument Valley ligt in een Indianen Reservaat en is dus daarom ook geen National Park. Als je een gelukkige bezitter bent van zo’n natinionale parken-pas dan kan je die vandaag lekker in je broekzak houden. Gelukkig vallen de entree prijzen mee. Echter wanneer je met een busje een tour naar beneden wilt maken kost dit je wel $45,- voor het korte rondje, en een kleine $50,- voor de lange versie; inclusief een commerciele dropoff bij een semi-echte wigwam bijeenkomst. Wanneer je dit er niet voor hebt dan kan je er ook voor kiezen om het met je eigen auto te doen. Echter heb je hier wel te maken met een zeer slechte, onverharde, weg. Aangezien wij het mooier vonden om de gehele rots te zien, en niet enkel de voet van de berg, hadden we er meer dan vrede mee om gewoon bij ‘t visitor-center te blijven.

Nadat we een uurtje of anderhalf hadden genoten van het opstuivende zand, en natuurlijk de schone natuur, begonnen we aan onze rit terug naar Mexican Hat. Op een mooi plekje langs de weg hebben we nog even de kans genomen om door middel van een statief een foto van ons tweetjes te maken met het mooie rode mars landschap als achtergrond.

Eenmaal terug en ingechecked in ons hotel van vandaag besloot ik de ondertussen zeldzame mogelijkheid om op internet te kunnen te benutten om mijn mailtjes te beantwoorden en mijn online blog bij te werken. Helaas hadden we hier te maken met een 28k inbel verbinding (voor de leken onder ons; dit is het langzaamste internet wat er maar te krijgen was… 10 jaar geleden). Elke klik duurde dan ook enkele minuten voordat het een teken van leven terug communiceerde. Al snel had ik dus ook mijn verwende irritatie-grens bereikt en zijn we ons buikje maar gaan vullen bij de lokale steakhouse als afsluiter van alweer de 9e dag van onze intensieve, maar tot dusverre voldane reis.

Dag 10, 15 september 2007: MOAB

Wanneer we vertrekken vanuit Mexican Hat rijden we eerst weer een stuk over dezelfde route welke ons gisteren hier bracht. Na even rijden zien we in de verte een grote rotswand ons toezwaaien, en we gokken of onze bestemming aan de andere kant zou liggen. De helling was zo’n 90 graden en het leek ons stug dat de gemiddelde auto dat zou redden. Toen we uiteindelijk zo’n beetje aan de voet van de helling stonden (en we er toch aan geloven moesten) leide een klein, onverhard, weggetje ons zigzaggend door de rotswand heen. Het is zo’n soort weggetje waar je geen tegenliggers wilt tegenkomen. Zo’n soort weggetje waar ze bezuinigd hebben op de railing terwijl die juist daar het hardst nodig zijn. Zo’n soort weggetje waar je hoopt niet stil te komen staan, omdat je anders in een redelijke onwennige hellende hoek weer op gang moet komen. Zo’n soort weggetje dus… Eenmaal trots en voldaan de honderden meters hoge helling zigzaggend getrotseerd te hebben vervolgde we ons reis, weer met een normale ademhaling, richting Moab.

Op onze route lag een bekend nationaal park waar verschillende, door de natuur gecreeerde, bruggen waren te bezichtigen. Omdat dit een relatief klein park was, bestaande uit 1 hele weg, moest je de toegangs ‘fee’ betalen bij de ‘Information Center’. Achteraf gezien had je gewoon beter kunnen doorrijden; geen toegang betalen, want je word in dit park toch niet controleerd. Zoals ik al beschreef waren er langs de (enige) weg in het park verschillende, in de loop der jaren eeuwen door het water uitgesleten, bruggen te bezichtigen. Het park is best de moeite waard, ‘t kost relatief weinig, ligt op de route en het is natuurlijk imposant om te zien. Het neemt allemaal niet zo heel veel tijd in beslag, de snelle genieter kan binnen 1,5 uur weer buiten de poorten van het park staan.

De verdere reis bestond vooral uit mooie uitzichten en veel asfalt. Rond het einde van de middag reden we Moab binnen. Moab is typisch zo’n dorpje welke bestaat uit een main street, en een paar straten erachter.

Dag 11, 16 september 2007: MOAB

Moab is booming! Boy, o boy! Dubai is echt zooo van vorige week… Moab is namelijk momenteel helemaal in trek bij zowel de toeristen als bij de Amerikanen zelf. Dat komt omdat er in en rondom Moab zo ongelovelijk veel te doen is. Raften, Hiken, Klimmen, Mountainbiken, Motorcrossen, Wandelen, 4×4 met hummers, Quad-tours, vissen, noem het maar op. Ook liggen er in de buurt een paar grote natuurparken zoals o.a. Canyonlands. Moab bestaat daarom ook grotendeels uit hotels. Het dropje is niet groot, en erg op toeristen gebasseerd.

Omdat we hier zijn voor de natuur besluiten we om vandaag naar ‘t natuurpark Canyonlands te gaan. Dit ligt ongeveer 45 minuten rijden bij ons hotel vandaan. Het park is een schitterend gebied met grote dieptes en andere door de natuurlijk gemaakte fenomenen. Het is vooral ook erg rustgevend. Opvallend was ook dat je in dit park gaan en staan kon dat andere parken. Echter wanneer je met de auto naar beneden wilt kan ik je aanraden dit alleen te doen met een goede 4×4 wagen. Veel van dit soort weggetjes zijn onverhard en erg smal. Daarom hielden wij ‘t maar safe en reden we verder over de geasfalteerde weg. Na maar een klein stuk van het park bekeken te hebben werd het toch wel weer tijd om terug te gaan naar Moab. We wilden ook nog een beetje rusten en bij komen van al het geweld van de afgelopen dagen.

De avond eindigde relaxt met Denny’s in onze ondertussen goedgevulde maagjes, boeklezend op bed, met de TV aan.