rick op reis

Dag 18
We staan vandaag weer bij tijds op want we hebben weer een lange reis voor de boeg. Vandaag nemen we de bus en boot naar de twee Perhentuan Islands. Dit zijn twee eilanden gelegen aan de oostkust van Pensular Malaysia, tegen de grens van Thailand aan. Ze staan bekend om hun bounty-achtige schoonheid. Tijdens het reizen zijn we al door meerdere backpackers getipt om hier naar toe te gaan. De orginele planning was echter eerst om het eiland Lankawi te bezoeken, maar na wat wikken en wegen hebben we besloten deze tijd te besteden voor de Perhentuan Islands en dus het grotere maar drukkere eiland Lankawi te schrappen.

Om 7 uur staan we bij de door de travelagent aangewezen bushalte. Deze is niet al te moeilijk te vinden, het is namelijk de enige halte hier. We wachten even tot de vrouw die ons gister de tickets heeft verkocht komt aan rijden. Ze komt hier alles een beetje begeleiden zodat er niets verkeerd gaat. Hoewel ik weinig vertrouwen heb ik de kwaliteiten van de mevrouw hoeven we ons niet veel zorgen te maken, want het spreekt allemaal voor zich. Tot onze opluchting zien we niet veel later een coach bus op ons afrijden. We waren nog niet klaar om weer uren in een minivan te zitten.

Lesley haar rugzak wordt niet al te voorzichtig in de bagage ruimte gepropt dus ik besluit mijn rugzak maar bij me te houden. We zoeken een plekje ergens achter in de bus. We zitten hier nog wel een uurtje of drie, dus we maken het er ons zo comfortabel mogelijk. De bus zit amper voor de helft vol, maar dat vinden we helemaal niet erg.

Na drie uur lang dezelfde weg terug gereden te hebben zoals we op de heenweg gekomen waren worden we logischerwijs bij hetzelfde overstap punt eruit gebonjourd. Hier hebben we een half uur/drie kwartier de tijd om even de benen te strekken en te lunchen. We bestellen beide een bescheiden Roti Canai als lunch en wachten tot we weer kunnen instappen. Naar Kota Bahru (de haven plaats) gaan twee mini busjes die vol worden gepropt met alle bagage en mensen. We weten een van de betere plaatsen te bemachtigen met iets meer been ruimte, maar het is alsnog geen prettig vooruitzicht.

Naar de gebruikelijke uurtjes rijden komen we ruim op tijd aan in Kota Bahru, een klein (maar voor die regio) plaatsje vanwaar de boten vertrekken richting Perhentuan Islands. Bij 1 van de ticket shops moeten we onze voucher omruilen voor een geldig ticket. Daarna wachten we een half uurtje voordat we in een klein speedbootje mochten stappen. Het was er allemaal erg chaotisch, zoals overal in Maleisie, maar uiteindelijk wees het allemaal voor zich. Elke keer weer wordt je een beetje in het diepe gegooit, maar elke keer weer valt het allemaal reuze mee.

Na 45 minuten varen worden we 1 voor 1 afgezet op het juiste strand op 1 van de twee eilanden. In onze Lonely Planet zagen we een geisoleerd, maar erg betaalbaar, hotel. Voordat we aan land kunnen moeten we eerst nog overstappen naar een kleiner, ondieper, bootje. Ondertussen is het namelijk alweer 16:00 geweest en het water staat bijna op zijn laagst. Her en der steken er wat stenen uit het water. Eenmaal aan land valt onze keuze een beetje tegen maar nog steeds is het heerlijk om hier te zijn. Om nog een beetje te kunnen genieten van deze dag brengen we snel onze spullen naar onze bungalow en chillen wat in de zon.

Terwijl Lesley zich herenigd met het strand loop ik een beetje heen weer op zoek naar wat mooie fotos. Het wil niet helemaal lukken want we zitten nogal in een rotsige omgeving en dat siert dit eiland niet. Ik besluit om het eiland door te steken naar twee andere stranden. Dit is ongeveer 10/15 minuten lopen door een verlaten stuk bos. Ik hoor overal geluiden van weg schietende beesten en apen maar uiteraard zie ik niets. Aan de andere kant tref ik een leeg strand aan, maar hier valt het ook een beetje tegen.

Die avond eet ik opvallend uitgebreid. Tijdens onze dagen in Taman Negara heb ik me behoorlijk ingehouden maar hier ondek ik de aanwezigheid van Grilled Cheese Sandwich, Crepes en Spaghetti. Niets van dat alles is typisch Maleisisch, en het smaakt ook allemaal niet zo lekker als hier in Nederland… maar het ging er verdomde goed in. Alles.

We spelen wat kaart, maar het eindigt in een discussie die onopgelost blijft. Ondertussen valt al het water wat in Afrika de afgelopen jaren niet is gevallen hier naar beneden. Het heeft wel iets rustgevends. Omdat de situatie onderling niet echt verbeterd besluit ik maar naar de kamer te gaan. Daar ontdek ik dat er een kleine lekkage is, precies boven ons bed. Ik probeer met handen en voeten de ‘crew’ duidelijk te maken dat we een lekkage hebben en of er misschien een teiltje is dan zou ik het zelf wel even oplossen. Nadat de crew zich een tijdje achter de oren hadden gekrabt kregen we een andere kamer zonder lekkage maar net zo primitief.

We verplaatsen onze spullen en vallen niet veel later in slaap.