rick op reis

Dag 6
Boy o Boy. Al die uren reizen en zitten doet een mens niet goed. De 5 uur durende bus reis van gisteren heeft een nare rugpijn bij mij achtergelaten. But the show must go on. Om 10 uur is de eerste voeding sessie in Sepilok, en daar willen we graag bij zijn. Tijdens deze voedingen is de kans om wilde apen te zien namelijk het grootst.

Ons resort ligt maar een paar honderd meter van het Sepilok Rehabilitation Center, maar we redden het niet om droog te blijven. Het voelt alsof het elke dag een stukje warmer en benauwder wordt, en vandaag is het extreem. Je begint gewoon meteen te zweten en het stopt niet, bewegen maakt het alleen maar erger en erger. De locals lijken overgens nergens last van te hebben.

Het Sepilok Rehabilitation Center zet binnen gekomen Orang Oetangs uit in een groot beschermd stuk regenwoud waar ze vervolgens worden begeleid om weer zelfstandig te kunnen overleven. De apen worden om velen redenen binnen gebracht, waaronder apen waar geen ruimte meer voor is door ontbossing. Sepilok heeft ongeveer 100 Orang Oetangs, waarvan slechts 20 nog regelmatig terug komen naar de voederplaats. De rest vind zelf genoeg fruit om op te eten in het regenwoud.

Na wederom weer de toegangsprijs betaald te hebben gingen we richting de voederplaats. Daar kan je maar op 1 manier komen en dat is via het aangelegde pad. Het park stelt naast de voerdersessie dan ook niet zoveel voor.
Meteen bij het begin worden we al verwelkomt door een grote gele slang die zich boven ons door een boom, met takken, manoeuvreerd. Het was zo’n felle gele. In het rijk der dieren geld vaak hoe opvallender hoe giftiger. Het zeker voor het onzekere besloot ik hem maar niet uit de boom te trekken en hem in mijn nek te nemen. Niet veel verder zagen we de eerste apen al. Dit waren geen Orang Oetangs, maar kleinere. Ze waren zeker niet bang voor mensen, en omdat het bijna voedertijd was waren we na een paar minuten omringd door aapjes. Het waren misschien kleintjes, toch waren we wel voorzichtig. Ze staan erom bekend veel ziektes met zich mee te dragen en ook regelmatig camera’s en tassen zichzelf toe te eigenen. Dat hebben we liever niet. Toch is het wel stoer om zo dicht bij deze wilde beesten in de buurt te kunnen komen. 1 van de apen leidde ons de weg, maar meer omdat we (ondertussen al een hele groep touristen) er toch niet echt langs durfde.

In de buurt van de voederplaats hebben ze een podium gebouwd van waar je goed zicht hebt op ‘t hele gebeuren. We voegen ons bij de grote groep aapjes-kijkers. We zien al meteen een Orang Oetang chillen, en Lesley wordt helemaal gelukkig. Eindelijk eens een leuke aap, na al die dagen met mij, dacht ze. We stonden daar in de brandende zon, dus na wat foto’s te hebben gemaakt gingen we achter in de schaduw zitten. Vanaf daar hadden we goed zicht op de grote groep touristen, wat naar mijn mening ook een soort apen waren. Het viel me op dat deze mensen zich vaak als aso’s gedroegen. Als een stel ramptouristen overal naartoe rennen als er wat te zien was.

Na het voederen was er niets meer te doen en te zien, en dus gingen we maar even verkoeling zoeken. Na de verkoeling vonden we een taxi die ons bijna 2 keer zo goedkoop naar Crystel Quest (de toko waar we onze trip voor morgen naar Turtle Islands hebben geboekt) wilde brengen dan het vervoer dat ons resort kon regelen.

Nadat we een aanbetaling hadden gedaan bij Crystel Quest gingen we op zoek naar een bang in de plaats Sandakan. Want we waren ondertussen door onze roepies heen. Bij de bang zat ook internet cafe in de buurt. Daar werk ik de blog een beetje bij, en we boeken 3 tickets voor de aankomende week. 3 uur later betalen we en gaan we op zoek naar een slaap plaats. Die vinden we aan de overkant. ‘S avonds eten we Roti Canai (een Indisch gerecht dat veel weg heeft van een pannenkoek) in een lokaal eet tentje. We internetten nog wat meer in de lobby van ‘t hotel en houden het dan voor gezien.

Morgen gaan we naar Turtle Islands, waar we hopelijk een schilpad of twee zullen zien.

ps: internet hier in nogal probleematisch (langzaam), dus foto’s en updates kunnen weleens op zich laten wachten. Morgen (5 augustus) gaan we terug naar Kuala Lumpur, en daar hopen we op wat betere verbindingen.