rick op reis

Dinsdag 21 december 2010
We staan vroeg op, want we gingen immers ook vroeg slapen. Ons hotel bevalt ons wel. Goede kamer, ziet er netjes uit en de valet parking service went ook snel. We frissen ons op en gaan daarna ontbijten.

Het ontbijt is typisch. Bagels, wafels en muffins. Zoals we het gewend zijn. Het gaat er allemaal goed in. Dit gebouw was vroeger een paperfactory en dat straalt het ook uit. Na het ontbijt pakken we onze spullen en gaan aan de wandel.

Ons hotel ligt lekker centraal. Op loop afstand van de French Quarter, een oude wijk die erg sfeervol en gezellig is. Tijdens Katrina is deze wijk ook gespaard gebleven van overstromingen omdat het hogerop ligt. We lopen in 5 minuten naar de Mississippi River. De rivier is breed, en bruin, maar verder niet erg interessant. We lopen een stukje langs de oever en zien een typische Mississippi River boot liggen. Herkenbaar aan een groot rad aan de achterkant. We maken een foto en verlaten de oever. We lopen de wijk French Quarter in. Aangekomen bij Jackson Square heerst er een gezellige drukte. Bij het bekende ‘Cafe Du Monde’ bestellen we de befaamde specialiteit ‘beignets’. Om ons heen is het een gekkenhuis van kinderen en klanten die komen en gaan. Cafe Du Monde is een waar fenomeen en trekt mensen van ver. De geroemde beignets blijken uiteindelijk een soort oliebollen te zijn met veel poedersuiker. Best lekker, maar onze Hollandsche oliebollen zijn toch lekkerder.

Na onze break lopen we verder de wijk in. We lopen nu tussen de authentieke New Orleaanse huizen met heleboel kleine winkeltjes. We gaan naar binnen bij een kleine buurtwinkel waar we overdonderd worden door de vele sterke kruiden in de lucht. Achter de toonbank hangen allemaal rare stukken vlees. Kasten zijn gevuld met de vreemste kruiden. Het lijkt wel op een decor uit een film. We kopen beide wat potjes met kruiden voor thuis en vervolgen onze wandeling.

Een overdekte markt markeert het einde van de wijk. We keren om en nemen een andere route terug. We lopen langs tientallen kunstgallerijen. Er zitten prachtige dingen tussen maar allemaal ver boven ons budget.

Terug bij het hotel drop ik alleen mijn tas op de kamer en gaan we weer verder. Canal Street is een startpunt voor vele wandelingen in New Orleans. Alle grote hotels bevinden zich aan de straat en ook een aantal winkels. Een gewoonte tijdens onze vakanties is om met afgetrapte sneakers het vliegtuig in te stappen en deze bij aankomst te vervangen met mooi geprijsde nieuwe. Mijn grijze Allstars, inmiddels al lang niet meer grijs en met meerdere gaten, zijn hard aan vervanging toe. We spotten een Foodlocker en beproeven ons geluk. Maar tevergeefs. De prijzen zijn niet interessant genoeg dus moet ik nog een even door lopen op mijn trouwe stappers.

We lopen Canal Street verder af. Plots bevinden we ons in een vervallen wijk en heeft de mooie Canal Street plaats gemaakt voor dicht getimmerde gebouwen. Armoede is opeens overal zichtbaar. Een prachtig theater staat er treurig bij met zijn kapotte gloeilampjes boven haar siervolle entree. De naam staat er nog met grote verkleurde letters op; ‘Joy’. Cynisch. We lopen nog wat verder, maar er lijkt niets meer te komen. Op de weg terug eten we onze eerste burger bij Arbys. Het valt tegen.

In ons hotel raken we aan de praat met de concierge. We vragen hem welke Swamptour hij ons kan aanraden. We nemen zijn advies mee naar onze kamer waar we zelf nog wat research doen op internet. Ook zoeken we naar een bioscoop. In de buurt lijken er geen te zitten. Bizar. Maar buiten het centrum gelukkig wel. Het is 20 minuten rijden met de auto. We bellen naar de receptie voor onze auto en 10 minuten later zijn we onderweg.

De reis gaat niet helemaal voorspoedig. We nemen de rondweg de verkeerde kant op. Gelukkig is het een rondweg, maar het duurt daardoor wel iets langer. Eenmaal aangekomen bij de gigantische AMC multiplex met meer dan 20 zalen zijn we nog net op tijd voor Dany Boyles nieuwe film ‘127 hours’. We slaan de popcorn over en gaan meteen naar de zaal.

De film is echt geweldig. Zeker in de race voor een Oscar. Het verteld een verhaal over een klimmer die 127 uur vast komt te zitten in een berg spleet. De film is intens en James Franco speelt zijn rol onzettend goed. Wanneer de film is afgelopen kunnen we zo doorlopen naar een andere zaal zonder te betalen. Het Pathe idee zeg maar. Dat doen we dus ook, en kijken Back Swan met Natalie Portman. Weer een Oscar gegadigde. Beetje een rare film, maar Natalie is goed!

We zijn pas laat weer terug in het hotel en we voelen onze jetlag aardig. Niet veel later liggen we beide in een diepe slaap.

Woensdag 22 december 2010
Goodmorning New Orleans! We staan weer vroeg op, maar dat is niet erg want het wordt hier ook weer vroeg donker. We hebben een keuze gemaakt qua Swamptour en laten onze vriend de concierge reserveren voor 12:00 uur. We rijden er zelf heen en dat scheelt ons ruim $50. Uiteindelijk zijn we $23 per persoon kwijt.

Het moet gezegt worden: het hotel is een koopje! Voor nog geen €40 per nacht hebben we een goede, ruime, kamer, gratis internet, een uitgebreid ontbijt en dat allemaal op uitstekende locatie midden in hartje New Orleans! Alleen het parkeren is wat prijzig.

Na het ontbijt, bestaande uit creamcheese bagels en muffins, hebben we nog tijd om naar een Barnes and Noble te rijden net iets buiten stad. Door onze verkeerde afslag gisteren weten we de weg en zijn we er binnen 10 minuten. We kopen wat boeken en nemen nog een kijkje in de Amerikaanse versie van de Mediamarkt, de Best Buy. Daar kopen we niets.

De weg naar de Honey Island Swamp is simpel. Onderweg breekt de zon door en het weer is heerlijk. We zijn blij dat we hier zijn en niet in koude Nederland.

Aangekomen bij Cajun Encounters moeten we nog even wachten voordat de tour begint. In het zonnetje lezen we wat in onze nieuw gekochte boeken terwijl ondertussen steeds meer mensen zich verzamelen. Met een kleine 70 man worden we verdeeld over 4 boten. Onze boot word bestuurd door Ted, en daar zijn we blij mee. Ted is een goede verteller met gezonde dosis drama in zijn verhalen.

Bij de eerste stop zien we een aantal kleine schildpadden en een soort grote waterrat, die het meeste weg heeft van een bever. Ted verteld er een kleurrijk verhaal bij. Wat verder zien we twee kleine aligators zonnen in het water. Stilletjes kunnen we behoorlijk dichtbij komen. Ted weet zelfs de namen te noemen. Maarja, die had hij het net zo goed ter plekken kunnen verzinnen.

De tour duurt ruim twee uur en aan het einde weten we hoe Ted hier opgroeide, waar hij zijn overleden opa tijdens een storm vond en hoe en waarom hij nu zonder technologie leeft. Veel aligators hebben we niet gezien, maar voldaan stappen we in de auto en rijden we terug naar New Orleans.

Terug in het hotel geven we onze auto af en laten we de concierge weten hoe de tour was. Tegelijker tijd vragen we hem om wat diner tips. Uiteindelijk kiezen we een restaurant uit de Lonely Planet.

Eigenlijk is het nog wat te vroeg, maar aangekomen zitten er al voldoende mensen. Terwijl we buiten op de menu kaart kijken komt er een vrouwtje naar ons toe met de tip dat verderop een veel goedkopere tent zit met dezelfde kaart. We doen een voorstelronde en leren zo Katie kennen. Katie is ooit in Rotterdam geweest voor het Northsea Jazz Festival. Kleine wereld. Ze laat ons zien waar we moeten zijn en op onze beurt bedanken we haar.

En zo eten we een lokale, creoolse, sandwich met een hoop verschillende vlezen. Butcher, zoals het heet, zullen we niet meer vergeten. Bedankt Katie!

Klaar met eten is het te vroeg om de live muziek op te zoeken dus gaan we eerst terug naar het hotel. Daar gunnen we onszelf een powernap. Eenmaal wakker zijn we maar moeilijk in beweging te krijgen maar dit is onze laatste dag in New Orleans en we moeten het meegemaakt hebben! Slaapdronken dat we zijn strompelen we eerst naar Bourbon street. De meest touristisch straat van Orleans en vol met vervelende proppers en stripclubs. Hier waren we al voor gewaarschuwd en we lopen stug verder naar Frenchmen street. Daar, is ons belooft, komen we de locals tegen.

En dat is niet gelogen. Frenchmen st. is een stuk meer ingetogen maar de jazz overheerst hier wel. We lopen de straat door en kiezen een leuk kroegje om te beginnen. Binnen is het niet te druk en wordt er life muziek gespeeld. We luisteren een aantal nummers en lopen door naar de volgende. Iets na twaalfen vinden het we het wel weer mooi geweest, en gaan we terug naar het hotel.

Donderdag 23 december 2010
Alweer de laatste dag in New Orleans. Maar we zijn er klaar voor. We hebben alles gezien wat we wilde zien op één ding na, die doen we vandaag. We hebben geen haast met onze tassen in te pakken en maken voor een laatste keer dankbaar gebruik van het ontbijt. Wanneer we klaar zijn laten we onze auto voor rijden en laden we onze bagage in. We kijken wel uit naar de roadtrip. ‘s Avonds in shabby motelletjes slapen heeft ook wel zijn sharmes.

Maar voordat die trip gaat beginnen kunnen we nog wel een goed boek met tips gebruiken. Dus rijden we naar een Borders Bookshop. Daar vinden we genoeg reisboeken over het zuiden, maar we komen tot de conclusie dat er gewoon weinig dingen zijn die ons kunnen boeien…

We rijden naar het startpunt van onze route die we vandaag gaan rijden, maar eenmaal aangekomen komen we niet verder met de gegeven aanwijzingen. Straten bestaan niet, en beschrijvingen komen niet overeen. Bij een McDonalds maken we gebruik van de free WiFi om een kijkje op Google Maps te nemen. We besluiten de tour over te slaan en direct naar het einde te rijden. Het bekende Lower Ninth Ward.

Vijf minuten later rijden we door de verwoestingen van Katrina alsof het nog geen enkele weken geleden was gebeurd. Een uur lang rijden we stapvoets over wegen vol gaten, langs ingestorte huizen en overgroeide kavels. De rode markeringen op de ingestorte huizen zijn confronterend. Hier zijn mensen in één nacht alles kwijt geraakt, in de ergste gevallen zijn zelfs levens gelaten. Mensen zijn hier vertrokken en nooit meer terug gekomen. Achter elke voordeur zit een verhaal, en dat wat we zien voed onze fantasie.

Maar het is niet ‘all bad’. Er is ook een hoop gebeurd sinds de storm. Nieuwe huizen worden gebouwd en her en der wonen alweer mensen. Ook de troep is opgeruimt.

Gezien is gezien en we bekijken wat de volgende stop gaat worden. Niet ver buiten New Orleans, op ongeveer anderhalve uur rijden afstand, liggen een aantal oude plantages met een interessante geschiedenis. Maar het wordt een race tegen de klok want om 16:00 uur gaan de meesten dicht.

Op de valreep kunnen we nog mee met een tour op Laura’s Plantation. We leren het verhaal achter het grote plantage huis en de geschiedenis van de familie. Een boeiend verhaal, maar we zijn meer benieuwd naar de slavernij uit die tijd. Dat verhaal krijgen we helaas niet te horen.

Na afloop springen we snel in de auto om nog een blik te vangen van een ander mooi plantage huis voordat de zon onder gaat. Dit huis is een prachtig exemplaar, en om die reden ook veel gebruikt in films. De eeuwen oude eiken, die de entree versieren, maken het een magische plaat.

Terwijl de zon onder gaat rijden we langs de Mississippi River naar de hoofdstad van Louisiana; Baton Rouge. Het is ruim een uur rijden, en de stad zelf is in de avond niet zo spannend. Wanneer we een bioscoop zien parkeren we de auto en kopen we twee kaartjes voor The Fighter met Cristian Bale en Mark Wahlberg. Een intense film, en Cristian Bale doet zeker een gooi naar een Oscar. We kiezen ze wel uit

Eenmaal uit de film is alweer 22:00 uur, en we moeten nog hotel zoeken. Gelukkig hebben ze hier elke mijl een hele verzameling hotel en motels. We rijden ze èèn voor èèn langs en kiezen de goedkoopste voor $45. We pakken onze tassen en kruipen onder het wol.