rick op reis

(goed, inmiddels zijn we al lang terug toch zijn er nog 3 hoofdstukken te vervullen waarvan deze er 1 van is. Bij deze bent U gewaarschuwd 😉 )

Tokyo. A city of millions! Een mierenhoop. Er zijn zoveel mensen op straat dat je je alleen maar kan afvragen waar ze in godsnaam allemaal wonen. De meeste vrouwen hebben teveel make-up op en besteden het grootste deel van de ochtend aan hun haar. De mannen zijn in pak, of in rockstar outfit. Allemaal klein en dun. Veel japanners hebben mondkapjes en maar weinig nog in traditionele kleding. Hoge gebouwen en veel lichtreclame. Veel plastic kleine Aziatische auto’s maar bijna geen files. Dat zijn zo’n beetje de eerste indrukken van Japan.

Vanaf het vliegveld moeten we eerst beslissen hoe we bij ons hotel komen. Er zijn meerdere mogelijkheden, elke met zijn eigen uitdagingen. We kiezen voor de snelste, duurste maar ook makkelijkste. Twee uur treinen later stappen we uit op de horror van Tokyo. De Lonely Planet waarschuwt je ervoor; een verkeerde uitgang en je loopt een half uur extra. 3.5 miljoen mensen reizen per dag via dit station. Een van de grootste ter wereld. Het Shinjuku Station. Gelukkig blijkt het allemaal zwaar overdreven. Neem je tijd en lees de borden goed. Weet welke uitgang je moet hebben (noord, oost, zuid, west) en het komt goed. Tien minuten later staan we voor ons hotel.

Teminste, dat denken we. Het blijkt de verkeerde te zijn. Bummer. Er zijn twee Sunroute hotels in dit gebied. Who knew, right?! Het is te ver om te lopen met alle bagage dus nemen we voor vijf euro een taxi. We hebben het in ieder geval geprobeerd.

We checken in en maken de kamer ons eigen. Inmiddels 20:00 uur geweest en hongerig als we zijn gaan we meteen de straat op voor wat Japans voedsel. Er zijn genoeg afhaal tentjes, en we kiezen er eentje waar je zelf kan opscheppen. We stellen een maaltijd samen en rekenen 4 euro af. We smikkelen het op in onze kamer. We stoeien met de chop-sticks, maar de rijst met vlees en vis is erg lekker!

Gesloopt van de reis en vies van de overnachting op het vliegveld nemen we een hard nodige douche. Daarna internetten we wat op onze kamer (gratish!) en vallen niet veel later als een blok is slaap.

Dag 44, zaterdag 22 augustus 2009

We zijn erg benieuwd naar Tokyo. We hebben er veel over gelezen, maar een uitgebreid plan van wat we allemaal willen doen hebben we niet. Tokyo is op te delen in wijken die je eigenlijk moet zien als aparte steden. Ze hebben hun eigen centrum en hun eigen subcultuur. We kiezen ervoor om na het ontbijt naar Harajuku te gaan. Deze wijk staat bekend om de hippe japanse jongeren met de gekste outfits en de raarste kapsels. Het is maar twee haltes met de trein, en we beginnen ondertussen het openbaar vervoer aardig te begrijpen. De metrokaart is een spaghetti van 14 verschillende lijnen, en dat maakt het er niet makkelijker op.

10 minuten met de trein later stappen we uit in Harajuku. We gaan eerst een tempel bekijken in een mooi groot park. In Tokyo is het warm en erg benauwd. Rond de 30 graden. In het park is het nog eens veel benauwder door al het vocht in de lucht.

De tempel is prachtig, typisch Japans. We moeten bijkomen van de korte wandeling. Door het weer zweten we als een douchekop. Maar tegelijkertijd kunnen we de omgeving rustig in ons opnemen.

Harajuku heeft een groot shopping gebied en alle bekende merken zitten er. Zelfs de H&M. Lesley heeft het gemunt op een Bathing Ape shop ergens aan het einde van de weg. Daar aangekomen blijken ze toch niets interessants te hebben.

Wat ons inmiddels opvalt is het ontbreken van bankjes en prullenbakken. Ze zijn bijna nergens te vinden, en met al dat lopen zijn ze meer dan welkom. Ondanks het ontbreken van prullenbakken is het toch super schoon op straat. Nergens vuil.

Ook zijn de hippe Harajuku kids nergens te bekennen. Zeer sporadisch zien we er eentje voorbij lopen, maar ze lijken meer op gothics dan dat we gezien hebben op de fotos. Jammer.

Terug bij het metro station reizen we een halte verder naar Shibuya. De metro (of eigenlijk de JR railway, wat meer een soort NS is maar net zoveel lijkt op een metro, snappen we het nog?) werkt simpel. Je koopt een kaartje van een bepaalde waarde. Als je niet weet hoeveel het kost koop je gewoon het goedkoopste kaartje (130 yen, ongeveer 1 euro) en betaal je bij wanneer op de plaats van bestemming bent. Zo voorkom je in ieder geval dat je teveel betaald.

Shibuya is bekend vanwege zijn crossing. De Shibuya crossing is een attractie op zich. Wanneer het oversteek licht op rood is verzamelen honderden mensen zich op elke hoek, en wanneer het licht op groen gaat stroomt de hele straat vol met mensen. We gaan bij een Starbucks zitten die van bovenaf zicht bied op de kruising en het is fascinerend om te zien. Het is bijna onmogelijk dat er continue zoveel mensen zich verzamelen in een paar minuten tijd.

We lopen daarna wat door het shopping gedeelte heen. Het stikt er van de lichtreclame en schreeuwende japanse verkopers. Her en der delen ze waaiers of zakdoekjes uit. Iets wat kenmerkend wordt tijdens ons verblijf.

Tokyo heeft op elke straathoek wel twee of drie vending machines staan waaruit je cola of water kan halen. Het is echt absurd hoeveel er van die dingen zijn, en we maken er regelmatig dankbaar gebruik van.

Terug bij het Hotel frissen we ons even op en halen daarna weer wat afhaal Japans. Het was ons gister goed bevallen en het helpt het bestedingspatroon laag te houden.

Na het eten bewonderen we nog even de lichtvervuiling van Shinjuku. Het is er ’s avonds bijna net zo licht als overdag. Ook ’s avonds is het een mierenhoop van Japanners. We kijken in wat winkeltjes en vergelijken prijzen met die in Nederland. Het valt tegen.

Dag 45, zondag 23 augustus 2009

Vandaag is het zondag! En zondag in een grote stad betekent dat we kunnen zien hoe Tokyoits hun vrije tijd besteden. De dag dat we de ware aard van het beestje kunnen zien.

Het zonnetje schijnt heerlijk, en de hemel is helder. Misschien kunnen we dan toch nog onze, in New Zealand, verloren bruine tint weer terug winnen tijdens onze laatste dagen van de vakantie.

In de buurt van ons hotel is een groot park. 1 van de weinige in Tokyo waarvoor je entree moet betalen, dus we gaan ervan uit dat het een mooi park moet zijn. En mooi is het zeker! Het lijkt wel alsof de hele wereld in staat is mooie, sfeervolle, parken te maken behalve Nederland. Zelfs het Amsterdamse Vondelpark is maar een magere vertoning vergeleken bij het New Yorkse Central Park, ‘t San Francisciaanse Golden Gate Park, ’t San Diegose Balboa park of deze Japanse tuin. Grote grasvelden afgewisseld met vijvers en Japanse tuintjes. Vogels, vissen en schilpadden zijn allemaal in overvloed aanwezig, alleen de Japanners zelf ontbreken een beetje. Echt druk kunnen we het namelijk niet noemen. Hoewel het fijn is om even wat rust om je heen te hebben vinden we het jammer dat dit niet de lokale zondagse hangplek is. Waar jong en oud bij elkaar komt om te ontsnappen aan de dagelijkse hectiek.

We nemen de metro naar Electric City. Een wijk gefundeerd op elektronica winkels. Hoewel de hoogtij dagen achter haar liggen is het nog steeds een fantastische plek om de elektronicaverslaafde maatschappij te ontmoeten. Brede straten vol met Japanse varianten op de Mediamarkt. Schreeuwende verkopers voor elke deur overschaduwt door gigantische lichtreclames. Een van de vele plekken in Tokyo waar het nooit donker zal zijn.

In dezelfde wijk ligt ook het Anime Center, een verzameling van Anime en Manga series. Echter bleek het behoorlijk tegen te vallen. Wat een hele beurs had moeten zijn was uiteindelijk 1 kleine ruimte waar her en der wat prularia te koop lag. Niet echt waarvoor we gekomen waren.

Vanaf Electric City nemen nemen we weer de metro terug naar ons hotel. Het is inmiddels bijna avond, en we willen ons even opfrissen en bijkomen. Daarna nemen we de metro naar Harajuku om opnieuw het kruispunt te bewonderen. Dit keer onder het sfeervolle neon licht. We doen er niet te lang over want de avond komt alweer bijna tot zijn einde en we moeten morgen weer bij tijds op.