Skip to content →

Around the World 2009! Hoofdstuk 15: Today we slide together!

Dag 42, woensdag 19 augustus 2009

Vandaag was zo’n speciale dag die je maar zelden hebt tijdens je vakantie! Als impuls actie reden we gisteren naar Mt. Hutt. Een ski plaats. En vandaag krijg ik mijn verjaardags kadoo van Less. Snowboarden!

We staan om 7 uur op, samen met een strakblauwe hemel. Er is vannacht 17 cm vers sneeuw gevallen op de bergen. Onze bus naar de pieste vertrekt om 7:45. Met twee hempjes, een t-shirt en twee truien hoop ik het te overleven in de kou.

We hebben kort geslapen, want om we lagen beide al om 4:00 uur te draaien, maar we hebben zin in deze dag! De bus brengt ons de berg op, en dat scheelt ons met het busje door de sneeuw te baggeren.

Om 9:30 hebben we onze snowboards, broek en jas opgehaald en wachten we tot 10:20 op onze instructeur. Er ligt een heerlijk pak sneeuw, en het ziet er geweldig uit met de strak blauwe lucht er achter. We kijken over kilometers vlakte uit, waar we gister over gekomen waren.

We doen vandaag een beginners cursus. We voelen ons belachelijk in ons outfit, but then again… iedereen ziet er zo uit. Martin, onze instructeur, leert ons in 3 uur alle basis dingen. Zoals remmen, bochtjes doen, beide voeten vast maken en nog een heleboel andere technieken. Het gaat er allemaal maar moeilijk in. Bewegen op een snowboard is erg onnatuurlijk, maar wel heel erg stoer!

Uiteraard blijven we de eerste helft van de dag op een vlak stuk en leren we de snowboard beheersen. De tweede helft oefenen we vanaf een simpele piste. Tussen de kleine skiënde kinderen.  Stoppen, zigzaggen, remmen. Alle basis dingen.

Tijdens de lunch pauze oefen ik ijverig door, terwijl Less kiest voor wat eten, en ski een paar keer de piste af. Nu de instructeur me niet staat te vertellen wat ik moet doen gaat het een stuk makkelijker en begin ik er goed lol in te krijgen.

Na de laatste sessie oefeningen nemen we afscheid van Martin en mogen we nog een uurtje zelf wat kloten. Na een paar keer op en neer te zijn geweest en redelijk door te hebben hoe en wat wilde ik wel iets steilers. Een stukje verderop was een een wat steilere helling naar beneden die ik wel wilde proberen. Less bleef wel toekijken. Ik schiet met een ‘flinke’ vaart naar beneden, maar weet me netjes te stoppen. Vol vertrouwen wil ik het nog een keer proberen. Ik schiet weer naar beneden en probeer, net zoals de vorige keer, flink te remmen. Echter rem ik zo hard dat ik voorover vlieg en recht met mijn gezicht op de grond terecht kom met mijn lichaam erboven op. Mijn armen waren niet in de buurt om me op te vangen en ik schiet met mijn hoofd en schouder op het harde sneeuw. Bovenaan maakt Less zich vrij van haar Snowboard en komt snel naar beneden rennen. Voor haar moet het er erg keihard uitgezien hebben. Geschrokken denkt ze aan blood all over the place. Me neus gebroken of zo. Ik denk aan me arme hoofd, en aan de knak die ik hoorde. Ik draai me langzaam om en maak me los van mijn jas, bril en snowboard. Ik leef nog steeds, en er komt ook nergens bloed uit. Ik lig een paar minuten bij te komen en besef dat ik geluk heb gehad en er alleen een hoofdpijn aan over houd, of misschien nog wel een wiplash-achtig-iets op z’n ergst.

Wanneer we beide een beetje van de ‘schrik’ bekomen zijn glijen we nog een paar keer van de oefen piste af voordat we de bus terug moeten halen.
Behalve het koppeltjeduikelen-incident was ‘t vandaag echt super! Een dag om niet te vergeten. En het leukste is misschien nog wel dat het een impulsief idee was. Een bootje huren in Frans Polynesie was tof, of naar de HorseShoe Bend in Amerika lopen was gaaf. Maar dat was ook allemaal geplanned. Dit niet en om dan hand in hand met Less naar beneden te boarden… dat maakt het extra leuk en extra speciaal. Het geweldige weer maakt het plaatje helemaal compleet.

Terug in de stad rijden we de camper richting Christchurch. Om 20:00 eten we wat bij de M*D*n*lds om daarna de camper niet meer gestart te krijgen. De camper valt ondertussen langzaam uit elkaar. Vanochtend scheurt het rubbertje van de ruitenwisser helemaal door. Vanmiddag kreeg ik de zijdeur al niet meer open, we hebben een strip verloren, een vogeltje geschept en er zit een ster in de ruit. En nu start ie verdomme ook al niet meer! De accu was altijd al rot, en elke keer was een gok, maar nu had ie het echt opgegeven. Gelukkig vinden we een behulpzame Kiwi bij een pompstation die onze accu jumpstart. Nog 1 dag en dan zijn we er weer vanaf.

Dag 43, donderdag 20 augustus 2009

De laatste dag in New Zealand. En het eindigt allemaal bij het begin. Christchurch. Wanneer we wakker worden begint het organiseren. Alle troep die we de afgelopen twee weken erbij gekocht hebben moet ergens in. We hadden al geen ruimte meer over toen we aankwamen dus hebben we nu een crisis.

Christchurch is de grootste stad van het zuidereiland en heeft een behoorlijk centrum om te shoppen. Een perfecte plaats voor Lesley om de middag door te brengen. We zijn er vroeg en het is nog rustig, sommige winkels nog gesloten.

Ik spot een boekenwinkel en koop het eerste boek van Ewan McGregor over zijn wereldreis. Ik ben inmiddels dik over de helft van zijn tweede avontuur door Afrika. Ik wist eerst niet dat er twee boeken waren. Overigens begin ik een hele boekenkast mee te slepen. Ik tel 13 boeken en twee tijdschriften. Na een paar uurtjes shoppen hebben we het wel weer gezien.

We kunnen natuurlijk niet dit land verlaten en dan geen Kiwi gezien hebben. Omdat de arme kippen zeer zeldzaam nog in het wild leven moeten we het doen met een gevangen exemplaar. We rijden naar een Kiwi Farm slash kleine dierentuin aan de rand van de stad. Kiwi’s zijn nacht dieren, dus kunnen we ze alleen zien in een ruimte waar het zogenaamd nacht is. Nadat onze ogen aan het donker gewend zijn zien we dan eindelijk en Kiwi snuffelen naar voedsel. Wat een grappig bolletje! Helemaal niet bang voor ons. Bruin met korte veren en een lange snavel, net zoals op de foto.

Het is inmiddels tijd om afscheid te nemen van onze camper. Voor 16:00 uur moet hij terug zijn bij de car rental. Bij de rental moeten we 55 dollar betalen voor de ster in de ruit. Verder is alles in orde en begint onze twaalf uur durende kwelling op het vliegveld. We vliegen om 05:40, en gierig dat we zijn gaan we niet voor een overnachting betalen.

Video:

At the time voelde het alsof we erg snel gingen. Op de camera oogt het een beetje langzaam. Uiteraard toen de camera uit stond ging Less vlekkeloos naar beneden. Zo gaan die dingen…

Fotos:

Published in 2009 Around the world 2009 New Zealand

3 Comments

  1. Mabel

    Mabel

    Leuke video! en super orgineel cadeautje
    Zo te lezen een top dag wat wil je nog meer!! oh en les wat zie je er stoer uit op die foto en jij natuurlijk ook he Rick 😉
    Kiwi’s?? dacht dat deze groen en eetbaar waren???
    Geen foto van gemaakt? ben nu toch wel benieuwd..

    Kus

    • Wow, jij bent fanatiek wezen lezen 😉 Kiwi’s zijn groen, maar ook bruin (de vogels) en New Zealanders noemt men ook Kiwi’s. We konden en mochten geen fotos maken, want het gaat slecht met deze kleine rakkers. Er zijn nog maar heel weinig van over. Aangezien het heel donker was in de ruimte hadden we moeten flitsen…
      Maar zo ziet een baby eruit: http://news.nationalgeographic.com/news/2006/02/images/060217_kiwi.jpg

  2. edith en roland

    edith en roland

    geweldige ervaring weer voor jullie.van het drukke las-vegas naar de stille bounty eilanden en dan naar de sneeuw. geniet weer van jullie mooie reis.
    groetjes vanuit lelystad

Leave a Reply to Rickmeister

Your email address will not be published. Required fields are marked *